Oneiron. Fantazja o kilku sekundach po śmierci recenzja



"Wy jesteście moim piekłem, a ja jestem waszym".

Różni je wszystko, kraj z którego pochodzą, język, wiara, kultura, różne historie życia, śmierć...
Łączy je wszystko, emocje, bycie ofiarą przemocy, lęk, wstyd, śmierć...

Biała, tajemnicza przestrzeń i niewiedza, co się z nimi stało, dlaczego tutaj trafiły, czy może śnią, a może nie żyją.
Shlomith, Polina, Rosa Imaculada, Nina, Wlbgis, Maimuna i Ulrike znalazły się gdzieś, gdzie nie ma czasu i przestrzeni, gdzieś gdzie muszą przepracować to, co się z nimi stało, odkryć się, uporać z własną bezbronnością.

Burza myśli i emocji towarzyszy nie tylko tym siedmiu kobietom, gdy opowiadają swoje historie, szczególnie, gdy zbliżają się do momentu ostatecznego, ale i Nam, czytelnikom, gdyż Autorka nieubłaganie przeskakuje między historiami, zostawiając Nas z niewiedzą i pytaniami, kiedy i czy dowiemy się więcej, jednocześnie serwując nam odmienny sposób narracji, charakterystyczny dla każdej z bohaterek i inny styl literacki.
Trzeba uważać i dobrze wsłuchiwać się w treść, a im dalej posuwamy się w ich historie tym bardziej nie możemy być pewni tego, w którym momencie zostanie przerwana dana opowieść, i na którą z nich trafimy w kolejnym rozdziale.

Początek zaskakuje erotyczną sceną, w której młoda Austriaczka Ulrika doznaje rozkoszy, a poddając się jej nie wie, że tak oto trafia jako ostatnia do miejsca, gdzie już czeka sześć innych uczestniczek tego przedziwnego "spotkania" z nieuniknionym.

Czym ono ma być? Swoistym konfesjonałem by się wyspowiadać, czy może miejscem, gdzie można dokonać autoterapii?
A może po prostu końcem udręki?

Laura Lindstedt serwuje rozmaitość emocji pokazując, że mimo tragedii i dramatów, jakie miały miejsce w życiu tych kobiet, to potrafią znaleźć w sobie siłę.

Nie mogę jednak zrozumieć, dlaczego historia jednej z nich, Shlomith, Żydówki chorej na anoreksję, tak się wybija na pierwszy plan zostawiając w mojej głowie wrażenie, jakby pozostałych sześć kobiet i ich historie stanowiły dla niej tło, a przecież chciałoby się poznać je lepiej, wiedzieć więcej, gdy tymczasem otrzymujemy szczątkowe informacje.

Środek miejscami nuży, choć książkę czyta się szybko, może dzięki niekonwencjonalnej formie i klimatowi?
Tak, myślę, że dzięki temu.

Chwalę koncepcję, trochę muszę jednak popsioczyć na równouprawnienie, a przecież w obliczu ostateczności wszyscy mamy być równi...

Coś tak czuję, że do niej wrócę niebawem, bo gdy coś mi się wymyka muszę to złapać.