Bombka. O dziewczynkach, które odmieniły święta recenzja

Blanche Claus to dziewczynka, która ma w sobie ogromną siłę. Żyjąc w środowisku, gdzie normę stanowią komentarze pokroju: „Ist­nie­ją kon­we­nan­se do­ty­czą­ce tego, jak po­win­ny ubie­rać się ko­bie­ty. Czym po­win­ny się zaj­mo­wać. I JAK PO­WIN­NY SIĘ ZA­CHO­WY­WAĆ!“ z jej serca wydobywa się pragnienie: „Pokażemy światu, co potrafią dziewczynki!“. Pamiętając biedę, jakiej doświadczyła, wraz z przyjaciółką opracowuje plan obdarowywania dzieci upominkami na święta. Plan ten jednak nigdy nie rozszerzyłby się na skalę światową, gdyby nie ucieczka, katastrofa i znalezienie niecodziennych przyjaciół. Wszystko zdawało się pociągać ją ku spełnieniu marzeń, choć nie każdy życzył jej dobrze i nie zawsze miało być bezpiecznie. Oto jednak historia jak narodziła się legenda i skąd wzięło się nieporozumienie odnośnie płci Mikołaja czy nawet Rudolfa. Opowieść o determinacji, jaka przyniosła szczęście wszystkim dzieciom na Ziemi.

Powiedzieć, że mi się podobało, to nie powiedzieć nic. Śmiałam się, uśmiechałam i robiłam zabawne miny, które miały wskazywać na moją aprobatę czy wsparcie. Czasami komentowałam wydarzenia, jakich stałam się świadkiem, a przez Keksika moje serce zamieniło się w papkę, która nie ma już żadnych ran czy szram. Zaangażowałam się w fabułę na tyle, że pochłonęłam powieść jednym gryzem, bo nie potrafiłam jej odłożyć. Często sięgam po literaturę docelowo dla młodszych (choć to po prostu tytuły dla ludzi W KAŻDYM WIEKU), ale dawno żadna książka nie dała mi aż tyle pozytywnych emocji w połączeniu z satysfakcją, jaką odczuwam, gdy mam w rękach coś, co całkowicie zadowala mnie swoim poziomem. Sibéal Pounder zauroczyła mnie swoją prozą i coś mi podpowiada, że w okresie około świątecznych skuszę się na powtórkę tych wrażeń.

Znacie to uczucie, gdy już po pierwszych stronach wiecie, że znaleźliście coś, czego Wam w życiu najbardziej brakowało? Coś, co niemalże od razu wkrada się do Waszego serca i tam pozostaje? Ogromnie satysfakcjonujące wrażenie! Właśnie tak miałam z tą powieścią i jedyne, co mogę jeszcze dodać, to to że uśmiecham się, gdy tylko o niej pomyślę.


przekł. Anna Dobrzańska