Lekarz ci tego nie powie recenzja

W ostatnim czasie możemy dostrzec prawdziwy boom na książki dotyczące tematów okołomedycznych. Zaczynając od pozycji popularnonaukowych, kończąc na wspomnieniach lekarzy czy pielęgniarek. Choć zazwyczaj czytam opowieści dotyczące naszego podwórka, to od czasu to czasu lubię sięgnąć po historii zza naszej granicy. Tym razem padło na Max Skittle i jego książkę „Lekarz ci tego nie powie”

Lektura ma formę pamiętnika, w którym to doktor zapisuje najważniejsze wydarzenia czy przypadki medyczne. Czytelnik towarzyszy lekarzowi w codziennej pracy w przychodni rodzinnej. Poznaje jego pacjentów oraz pokrótce zapoznaje się z najczęstszymi przypadkami medycznymi. Widzi, jak pracuje, z czym się mierzy i kończy swój dzień w placówce zdrowia. Po takim wstępie zapowiadała się całkiem przyjemna lektura. Cóż, nie zawsze dostajemy, to co chcemy.

Sam opis pracy lekarza, chorób dość ciekawy, ale sposób podejścia do pacjentów pozostawia wiele do życzenia. Mimo że, od lektury upłynął miesiąc w głowie nadal mam opis starszej schorowanej kobiety z infekcją intymną. Nie chce zdradzać szczegółów, ale drogi lekarzu, ty też kiedyś będziesz stary. Autor przemycił do książki sporo prywaty. Mianowicie pomiędzy wątki związane z pacjentami i ich chorobami wplótł opowieści o swojej rodzinie. I tak co kilka stron czytamy o rosnącym wybrzuszku (nie prościej mówić dziecko?). A potem o ogromnych kupkach, przebieraniu i usypianiu. Co to ma wspólnego z tematyką książki?

Czytając, miałam wrażenie, że istota książki zepchnięta jest na dalszy plan. Wątki medyczne owszem były, ale miejscami gdzieś uciekały. Pojawiła się za to frustracja, złość i odraza. Czy taki powinien być lekarz?

Lekarz ci tego nie powie. Tak brzmi tytuł tej książki. Czy dowiedział się z niej czegoś niezwykłego, wręcz tajemniczego? Czegoś, co nie wiedziałam? Przeczytałam coś, po czym moje życie odmieniło się, choć w małym stopniu? Niestety nie. Za to dostałam bardzo przeciętną książkę, którą owszem można przeczytać, ale nie zapada ona w pamięć. Raczej jest tylko mglistym wspomnieniem.