Recenzja książki Uśmiech

Uśmiech kojarzy nam się z czymś przyjemnym, co otwiera nas na drugiego człowieka, łączy ludzi. Nic bardziej mylnego. Już pierwsze opowiadanie obdziera nas ze złudzeń. Uśmiech w tym opowiadaniu jest tarczą, trzymającą ludzi na dystans. W swoich opowiadaniach autor przedstawia nam obraz współczesnego świata. Gorzki i smutny jest to obraz.
Dwa opowiadania są jakby opowiadaniami granicznymi: „Świat bez uśmiechu” i „Państwo uśmiechu”. Dwa skrajne podejścia do uśmiechu, ale czy nie podobny efekt? Między tymi dwoma skrajnościami jest nasza szara smutna rzeczywistość, ludzi, którzy gdzieś biegną, nie widząc się nawzajem. „Współczesny świat zasępionych w sobie ludzi. Współczesnych niewolników żądzy dobrobytu? Bo wszyscy chcą i więcej i lepiej. I teoretycznie każdy ma szanse osiągnięcia tego celu.” Ale co jest naszym celem?
Ciekawym opowiadaniem jest „Zachwyt”, historia Maksymka, który szuka po świecie czegoś, co odeszło i nie wróci. Szukamy ciągle nowych wrażeń, ale czy przez to stajemy się szczęśliwsi? Czy potrafimy odróżnić sztukę od kiczu? Co zyskujemy, a co tracimy? Pragniemy się śmiać. Jednak czy ten śmiech coś wnosi do naszego życia, a może to jest śmiech pusty, nie budujący, ale niszczący.
Nie jest to prosta książka, ale mądra. Autor zadaje pytania, na które sami musimy sobie odpowiedzieć. Z kim pragniemy się w dzisiejszych czasach identyfikować? Kto jest dla nas bohaterem? „Dlaczego wszelkie prawdy obecnie tak szybko się dewaluują? Czy to wynik postępu ludzkości, czy odwrotnie jej upadku?” Zastanówmy się nad słowami: „Cywilizacja, gdzie łatwość dostępu jest powszechna, być może przez tę dostępność staje się ona naprawdę zamknięta sama w sobie, a ludzie , którzy niby mają dostęp do wszystkiego, żyją w pancerzu osamotnienia, żyją w pancerzu samotności.” Zastanówmy się nad tym. Może odpowiedzią jest przeżyć kolejny dzień, uzyskać sens jego pojedynczego istnienia, bo wtedy nawet, co takie wielkie i pompatyczne, również ma swój sens.
Czytając ten zbiór opowiadań, byłam pod wrażenie erudycji autora, zachwycił mnie język ironiczny, a nawet miejscami sarkastyczny. Książkę czyta się powoli, gdyż wymaga skupienia i reakcji na przeczytany tekst. „Uśmiech” składa się z obrazów, które zaskakują, urzekają i pozwalają spojrzeć na świat z innej perspektywy.