Córka Robrojka recenzja

Małgorzata Musierowicz jest znaną w całej Polsce pisarką. Sławę i uznanie przyniósł jej cykl „Jeżycjada”. Została odznaczona takimi nagrodami jak Medal Polskiej Sekcji IBBY oraz Złote Koziołki. Ponieważ poprzednie powieści pani Małgorzaty zrobiły na mnie dobre wrażenie, z chęcią sięgnęłam po „Córkę Robrojka”.

Akcja dzieje się w roku 1996. Poznajemy szesnastoletnią Arabellę oraz jej ojca. Bella to wbrew imieniu osoba praktyczna, twardo stąpająca po ziemi. Z powodu bankrutu firmy taty przeprowadza się do małego domku, do Poznania. Szybko nawiązuje nowe znajomości. Najciekawszym przypadkiem jest tu Czarek Majchrzak (zwany też Przeszczepem). Choć z początku chłopak wydaje się agresywny i trochę szalony, Bella powoli odkrywa jego prawdziwą naturę romantyka.

W „Córce Robrojka” ponownie spotykamy się z postacią znaną czytelnikom „Jeżycjady” już z „Kłamczuchy” oraz „Kwiatu kalafiora”. Możemy również poznać dalsze losy Anieli, całej rodziny Borejków i staniemy się świadkami kiełkującej miłości...
Tak jak wszystkie dotąd przeczytane przeze mnie książki pani Musierowicz, i ta wprost tchnie niesamowitą atmosferą. Dużą rolę odgrywają przy tym dobrze skonstruowane, niesamowicie realistyczne postacie. Nie potrafię tego opisać... Wszyscy bohaterowie są jak żywi- to oni decydują o swoim losie. Mam wrażenie, że Autorka musi być wielkim znawcą ludzi, ponieważ tak wspaniale wszystko opisuje. Na uwagę zasługuje również język, przystosowany do osoby się wypowiadającej. Monolog Idy kierowany do jej kilkumiesięcznego synka nieraz wywoływał na mojej twarzy uśmiech.

Ogólnie „Córka Robrojka” jest bardzo dobrą książką, jednak nie dorównuje „Nutrii i Nerwusowi”. Powieść można stosować z powodzeniem jako lekki przerywnik od innych dzieł.