Cuda, wianki. Nowe przygody rodziny Koźlaków recenzja

Przygody Koźlaczek to mieszanka wybuchowa niczym głośnik na Komendzie Głównej Policji. Pewnie nie wszystkim przypadnie do gustu boomersko/milenijny humor, jak napisała na jednym z portali Recenzentka mająca się za wielki Autorytet, na którą opowiadanie „Ruja i porubstwo” miało niebagatelny wpływ. Cytuję za zgorszoną niebogą: opowiadanie o penisach wyzuło mnie z resztek sił rozumu i godności człowieka. Zostawmy jednak opinie z portalu, którego reklamować nie mam zamiaru i przejdźmy do sedna.

„Cuda wianki” to kontynuacja przygód niezwykłej rodziny, babskiego sabatu zamieszkującego Zielony Jar. 5 historii tak różnych, jak członkinie magicznej familii. W tej odsłonie magii nieco mniej, a na pierwszym planie znajdują się bohaterki i mroczne, bardziej tajemnicze historie. Co mnie najbardziej ucieszyło to ewolucja Maliny. Z narratora, staje się pełnoprawną bohaterką mającą ogromy wpływ na bieg wydarzeń. To na niej spoczywa ciężar opanowania chaosu i ratowanie krewniaczek. To ona wiedzie prym i wydaje się to dobrym pomysłem.

Nietrudno zgadnąć, że polubiłam tę dziewczynę, włada dość niepozorną, jak na standardy Koźlaczek magią, jednak to ona znajdzie rozwiązanie problemu siostrzenicy, która sprowadza Zenusia stwora ludojada, o czym traktuje rozczulające opowiadanie „Nie taka mała tajemnica”. Co jeszcze znajdziemy w tym zbiorze? Nie chcę zbyt wiele zdradzać, ale wystarczy wspomnieć, że mama Maliny - Aronia podejrzewana jest o potrójne morderstwo, ciotka Ruta wplątana zostanie w aferę narkotykową, Lila Koźlak przez wadę wzroku zrobi intrygujące zakupy przez internet, a o babci Narcyzie i jej gangu Harpii wspominać nie muszę. Słowem, dzieje się!

Jak to zwykle w zbiorach opowiadań bywa, nie są równe. To nie jest zarzut, raczej wskazówka, że każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie. Jeśli zdołacie się opanować, można czytać po opowiadaniu z przerwami. Mnie się ta sztuka nie udała. Wiedźmom z Zielonego Jaru czytelniczo nie potrafię się oprzeć, może to jakaś klątwa?

„Cuda wianki” mimo że różnią się od pierwszej części, mają to, co jest znakiem rozpoznawczym Jadowskiej – humor, swadę i wielobarwne, niczym ceramika Ruty charaktery. Przekazują pięknie opakowaną prawdę o relacjach i sile kobiet . Koźlaczki mogą irytować, zaskakiwać, bawić i przyprawiać o ból głowy, jednak w obliczu próby skoczą za sobą w ogień. Z niecierpliwością czekam na dalszy ciąg.