Wrzask recenzja

Czy zarwanie nocy dla książki jest wystarczającym powodem, aby być zadowoloną z lektury? Nie zawsze. Zabierając się za lekturę"Wrzasku" nastawiałam się na wiele. Począwszy od okładki, po opis i nie ukrywam, że przeczytałam parę opinii na temat tej książki i myślałam, że będzie to "pełnokrwisty thriller" na jaki miałam ogromną ochotę. To czego bardzo nie lubię w tego typu książkach to sytuacja, gdy autorka przez większą połowę książki sprawia, że czytelnik "czuje się niczym w letargu" przewraca strony spragniony kolejnych słów, a na koniec pokazuje temu samemu czytelnikowi "środkowy palec". Nie wiem może to ze mną jest coś nie tak, może za dużo przeczytałam książek, gdzie dostajemy "ckliwą historię", współpracę dziennikarzy ze stróżami prawa, niezłych choć czasem irytujących bohaterów, super woman lub supermana, który widzi więcej niż inni oraz oczywiście ten zły charakter, który zdaje się być duchem i bezczelnie wodzi za nos wszystkich.

"Wrzask" w moim odczuciu nie był nawet krzykiem. Bo co z tego, że Larysa Luboń niczym Elisabeth Salander nie boi się niczego, jest odporna na ból i podryw facetów, dla których nie jedna kobieta straciłaby w głowę, co z tego że Bruno Wilczyński jest z jednej strony bucem, a z drugiej świetnym gliną, który daje się wodzić za nos każdemu. W końcu co z tego, że w tej książce pojawia się tyle niejasności? To mnie najbardziej zdenerwowało. Gdybym miała wymieniać przykłady to za spojlerowałabym całą książkę, a nie o to tu chodzi.

Fabuła "Wrzasku" jak dla mnie przebiega trzytorowo. Z jednej strony wraz z bohaterami (tymi po dobrej stronie mocy) poszukujemy pewnego sadystycznego sponsora, który ma płacić studentkom za swoje nie do końca zgodne ze społecznymi normami fantazje, a tak naprawdę studentce w liczbie 1, a potem je zabijać, który okazuje się być tylko albo aż sadystycznym sponsorem, i za bardzo nie wnosi nic do sprawy. Po drugie mamy tajemniczego Jakuba Andrzejewskiego, który jako mały chłopiec przeżywa traumę i później się za to mści, a na koniec okazuje się być... jednym wielkim niedopowiedzeniem i pomyłką?. Już chyba bym wolała, aby pierwszy trop okazał się słuszny, przynajmniej ciągle miałabym radość z gonitwy za tzw "króliczkiem". Po trzecie mamy Brunona Wilczyńskiego, który nie może się pozbierać po śmierci matki i może być powiązany z wydarzeniami.

Podsumowując: Uff ale się rozpisałam, ale po prostu drażnią mnie sytuacje, gdy naprawdę dobrze zapowiadająca się książka, z nieźle wykreowanymi bohaterami, wciągająca na koniec sprawia czytelnikowi zawód. Czy polecam? Nie wiem. Myślę, że każdy powinien sam sobie wyrobić opinię na temat tej książki.