Wrzask

Silna i pyskata dziennikarka z bagażem przeżyć. Młody, arogancki i uczciwy policjant, który walczy ze swymi traumami z dzieciństwa oraz bezwzględny morderca, który niczym kameleon zmienia swoją tożsamość, prowadząc grę w kotka i myszkę z wymiarem sprawiedliwości. Świetny debiut czytany przez mojego ulubionego lektora Filipa Kosiora.

Moją uwagę przyciągnął debiut i wysokie oceny czytelników. Ale książka mnie nie porwała. Pierwsza połowa nudna. Kreowanie Larysy na wzór Lisbet Salander i ekscentryczny, arogancki, wręcz chamski policjant Bruno - nie przemówiło to do mnie. I nawet drastyczne doświadczenia z dzieciństwa tych bohaterów nie usprawiedliwiają według mnie ich cynizmu. Jak już oswoiłam się z tymi postaciami to drugą część książki czytało mi się lepiej. Trudno było mi jednak uwierzyć, że doświadczony policjant nie zorientował się, co chce uczynić jego przyjaciel wychodząc po kurtkę. A ja się od razu domyśliłam. Gwiazdkę dodaję za odważną tematykę, na której oparta była fabuła. I nie do końca przewidywalne zakończenie. Mam jeszcze jedna książkę autorki to jeszcze przeczytam. Może będzie lepiej.

"Wrzask" Izabeli Janiszewskiego to dobry i wciągający kryminał/ thriller, który odznacza się wielowątkową fabułą oraz charyzmatycznymi, lecz nieco irytującymi bohaterami. Początkowo szybka i zawiła akcja, w połowie ulega uspokojeniu, by już pod koniec nabrać ponownie rozpędu.
Jak już wspomniałam, główne postacie albo się lubi albo nienawidzi. Są one chamskie, egoistyczne, bezpardonowe oraz zdecydowane. Poza tym łączy ich samotność, wynikająca z traumatycznej przeszłości. Codziennie walczą ze swoimi demonami, przez co mają dość specyficzne charaktery. Zachowanie Bruna w wielu przypadkach mogę jeszcze zrozumieć, ale Larysa często zachowuje się nieodpowiedzialnie, wręcz nierealnie ( to jej pchanie się śmierci prosto pod koła to absurd jak na dziennikarkę).
Całość jednak jest interesująca i ekscytująca, choć spodziewałam się znacznie mocniejszych wrażeń, więcej brutalności czy czegoś w tym kierunku. Tutaj było dość łagodnie. Jednak nadal z ciekawością sięgnę po kolejne tomy, które już czekają na półce.

Otrzymawszy do recenzji tom trzeci stwierdziłam, że to najlepszy pretekst, by w końcu nadrobić całą trylogię, której flagowymi bohaterami są dziennikarka Larysa Luboń i komisarz Bruno Wilczyński.

Dwóch podchmielonych facetów napastuje czekającą na taksówkę dziewczynę, na parkingu przed barem. Sytuacja staje się nieciekawa, lecz opresji wybawia ją kierowca Ubera, który okazuje się być policjantem. Atmosfera zagęszcza się gdy i on ma niecne zamiary wobec dziewczyny. To poszukiwany przez policję gwałciciel. A moje zwoje mózgowe ulegają przegrzaniu gdy laska okazuje się nie być niewinną i nieporadną sarenką...

Jak podoba się Wam taki początek? Bo mnie wprawił w lekkie oszołomienie i rozbudził apetyt na więcej. Moje serce skradł komisarz Bruno Wilczyński, jego pewność siebie i słowne riposty, celujące zazwyczaj w młodego prokuratora, którego Bruno nie znosi, z powodu spartaczonej sprawy dotyczącej rzekomego samobójstwa jego matki. Okazuje się, że obecna sprawa, bardzo przypomina tę sprzed lat.

Kolejna wyrazista postać to Larysa Luboń, bezczelna i niezależna dziennikarka. Wszystkie jej reportaże dotyczą przemocy seksualnej, przemocy domowej, krzywdzenia dzieci imężczyzn wykorzystujących swoją pozycję, by poniżać kobiety. Oczywiście nie bez przyczyny jest samotną, samowolną mścicielką, działającą ponad prawem. Teraz próbuje ona schwytać tajemniczego sponsora, płaczącego studentom za bardzo brutalny seks.

Tę dwójkę połączy miłość do boksu i mo...

Książka, o której ostatnimi czasy było bardzo głośno, jak przystało na wrzask. Pozycja, która zbierała zazwyczaj dobre opinie doczekała się momentu, w którym i ja sprawdziłam, o co tyle szumu. Szum w pełni zasłużony, bo książka jest bardzo dobra, a doświadczenie zawodowe autorka przekuła z pieczołowitą precyzją w pełną niemego krzyku powieść. Miks gwałtu, sponsoringu, budzących wątpliwości samobójstw i popełnionych w trwodze morderstw posypany jest dziennikarską ciekawością, by zwieńczył to ciężkostrawne danie policyjny upór i buta. Na deser - byśmy nie zapomnieli o miłym dla czytelniczego podniebienia obiedzie - cięty język, charyzma, dobra do strawienia ironia, której próbuje wielu autorów, ale tych, którym się udaje można policzyć na palcach u jednej ręki. Do tych nielicznych zaliczyć mogę Janiszewską, która przedstawiła bardzo autentycznych i nieprzerysowanych bohaterów, zarówno w ich osobowości, jak i w sposobie wysławiania się. Wyszło bardzo naturalnie i przyjemnie dla oka - nie brakowało momentów, gdy śmiejąc się pod nosem wyłuskiwałam co bardziej interesujące fragmenty, by dzielić się nimi z innymi.
Jak to możliwe, by w historii z brutalnym seksem, tajemnicami sprzed lat, zagadkowymi samobójstwami rozluźniać atmosferę sarkazmem na poziomie? Dzięki temu wciągałam się co rusz w bardzo dobrze skonstruowaną, nienużącą fabułę, by - chcąc nie chcąc - mieć chwile wytchnienia od dochodzenia do rozwiązania zagadki właśnie dzięki ironii na dość wysokim poziom...

„Wrzask” to niewątpliwie jeden z lepszych debiutów jakie czytałam w tym roku. Na początku poznajemy Larysę, reporterkę, która pisze reportaż na temat tajemniczego i sadystycznego sponsora oraz Bruna, który próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczego i z pozoru wyglądającego na samobójstwo morderstwa. Są również Emilia i Jacek, którzy z pozoru wyglądają jak typowe szczęśliwe małżeństwo z dwójką dzieci. Mimo, iż z pozoru tych historii nic nie łączy to kolejne zwroty akcji oraz poznawane fakty powodują że te dwie sprawy mają ze sobą więcej niż myśleliśmy, a kluczem do wszystkiego wydaje się być przeszłość.
W książce pełno jest zwrotów akcji, a sama historia jest niezwykle ciekawa. Pokazanie jej z różnych perspektyw dodatkowo buduje napięcie, które jest wyczuwalne od pierwszych stron. Nic nie jest tu zbędne, a wręcz zostało naprawdę świetnie przemyślane. Bohaterowie są wyraziści i charyzmatyczni, a całość czyta się wręcz ekspresowo. Rozwiązanie sprawy morderstwa został dopracowane w każdym szczególe, a wszystkie wątki fantastycznie łączą się. Zdecydowanie polecam.

"Wrzask" to debiut literacki Izabeli Janiszewskiej, jej pierwsze wejście na polską scenę kryminalną. Po jej lekturze muszę przyznać, że jestem zadowolona. Znajdziemy tu wszystko, co rasowym współczesny kryminał mieć powinien, jak i trochę ważnych tematów do chwili refleksji. Mam dwójkę charakternych bohaterów, narrację prowadzoną z punktu widzenia trzech postaci, wciągające śledztwo dziennikarskie i policyjne oparte na odkrywaniu nowych faktów i dedukcji. To historia o krzywdach jaką jeden człowiek może wyrządzić innemu, o wpływie wychowania jak i najbliższego otoczenia oraz reakcjach innych. Dla rozładowania mrocznych tematów, jest tu też trochę o współczesnej prasie, o tym jak aktualnie wygląda dziennikarstwo i czego można się w najbliższych latach spodziewać. Myślę, że fani kryminałów będą zadowoleni 😊 Ja na pewno chętnie sięgnę po kolejną książkę autorki, która podobno ma opowiadać o dalszych losach dwójki głównych bohaterów - jest na co czekać!

Po książkę chciałam sięgnąć niemalże od razu po jej ukazaniu się. Ale zrobiło się wokół tej pozycji tyle szumu (niepotrzebnego), co mnie skutecznie od niej na pewien czas odwiodło. Na dniach dojdą do mnie pozostałe części cyklu, co mnie zmobilizowało do przeczytania.
Bohaterami powieści są Larysa Luboń dziennikarka i Bruno Wilczyński policjant. Ona próbuje zdemaskować mężczyznę który płaci studentkom za brutalny seks. On natomiast skupia się na śledztwie śmierci młodej dziewczyny. W trakcie dochodzenia ich drogi się przecinają, dzięki czemu oboje będą mogli stawić czoła złu, które się o nich upomni.
Od pewnego czasu lubię inwestować czas w debiuty, bo coraz częściej mnie one pozytywnie zaskakują. Wrzask na tle innych kryminałów się wyróżnia, tym bardziej żałuję, że ta książka nie miała szansy obronić się sama. Została zaszufladkowana jako pozycja, która wyskoczy z otwieranej lodówki.
Jeżeli chodzi o postaci, podobało mi się prowadzenie Bruna. Mocny charakter, glina z krwi i kości - lubię to. Natomiast Larysa w moim odczuciu została nieco podkoloryzowana. Lubię silne babki, ale w przypadku tej postaci siła niestety wynikała z chamstwa, chęci udowadniania czegoś wszystkim mimo braku racji. No nie polubiłyśmy się.
Zanim napisałam recenzję, zerknęłam na kilka opinii. W prawie każdej padały zdania w której porównywało się Wrzask do serii Millenium. Ja w ogóle nie miałam takich skojarzeń. Ale gdyby tak głębiej zanalizować tę historię to myślę, że postać Larysy ...

Dlaczego chętnie czytuję debiuty? Bo czasami trafi się taka perełka, że od razu po przeczytaniu masz ochotę wrzeszczeć o więcej i więcej.

Powieścią Izabeli Janiszewskiej zachwycali się wszyscy, których opinię cenię, więc byłam niesamowicie ciekawa, co takiego nadzwyczajnego znaleźli w tej książce? Przecież kryminałów na rynku jest tyle, że chyba nie da się wymyślić nic, co nie powielałoby pewnych schematów.

Jakże się myliłam. Mamy tu i przerażający wątek brutalnego seksu kupowanego za pieniądze, i tajemnicze samobójstwa, które aż się proszą o wyjaśnienie, w końcu tak drastyczną patologię, że wstrząsnęła mną do głębi. Poszczególne elementy historii łączy para samozwańczych śledczych niczym z trylogii Larssona. Każde z nich, po przebytych w przeszłości traumatycznych doświadczeniach, buduje wokół siebie mur nie pozwalając nikomu na jego sforsowanie. Śledczy, Bruno Wilczyński, schowany za fasadą cynizmu, przybiera pozę chama z przerośniętym ego. Dziennikarka, Larysa Luboń, ma niewątpliwie skłonność do autodestrukcji. Czy ich wzajemne przepychanki zaowocują współpracą i dojściem do prawdy? Czy odważą się ściągnąć maski i pokazać takimi jakimi są naprawdę?

Tego Wam oczywiście nie powiem, ale wierzcie mi, że ich pokręcona relacja składa się na połowę sukcesu tej powieści. Dialogi pełne inteligentnego humoru, w których riposta goni ripostę, to prawdziwy majstersztyk. Czytałam je z uśmiechem i niekłamanym zachwytem. Zakończenie równie fascynujące, jak ...

Wow, co to była za książka!

Uważam debiut pani Izabeli za udany i życzę kolejnych tak rewelacyjnych książek. Ja na pewno z ogromną chęcią sięgnę po kolejną.

Larysa to dziennikarka, która za punkt honoru postawiła sobie odnalezienie sadystycznego sponsora. Bruno bada sprawę niewyjaśnionej śmierci młodej dziewczyny. Tych dwoje nie spodziewa się, że połączy ich jeden mężczyzna, którego cechy charakterystyczne to brak sumienia i chore obsesje. Czy połączenie dwóch tak silnych charakterów pozwoli rozwikłać zagadkę człowieka, który od lat oficjalnie nie istnieje?

Zacznę od tego, że jestem zdumiona, że Wrzask to debiut Izabeli Janiszewskiej. Tu wszystko było na swoim miejscu! Akcja skupia się na dwóch bohaterach, Larysie i Brunonie. Pobocznie mamy też Emilię. Fabuła może wydać się dosyć złożona, jednak w bardzo logiczny sposób prowadzi do celu. Sporo pojawiało się takich wrzutek, które kazały zatrzymać się na moment i zastanowić 'co ja właśnie przeczytałam?!'. Ta książka potrafiła namącić mi w głowie! Podobało mi się, że w nie tak oczywisty sposób połączono losy bohaterów — to się nie zdarza w kryminałach zbyt często. No i postacie, o których mogłabym czytać bez końca. Dwa niesamowicie silne charaktery, tworzące niekiedy mieszankę wybuchową. Każde z nich ma swoją tragiczną przeszłość, nie boją się ryzyka (a już w szczególności Larysa!), gdzieś tam nieśmiało nawet iskrzy między nimi. Jest jeszcze Emilia, której roli dosyć długo nie rozumiałam, a jej historia mocno intrygowała — spokojnie, wszystko wyjaśnia się w dosyć szokujący sposób. Muszę jeszcze wspomnieć o zakończeniu, które pozostawiło mnie z uczuciem...

Bardzo dobry debiut , trzymający w napięciu . W połowie książki miałam już przeczucia kto jest mordercą. Wiele wątków, jednak wszystko ma swoją logikę,. Najbardziej czego nie lubię w kryminałach to , że bohaterowie mają zazwyczaj dziwne imiona. Jednak to moje indywidualne spostrzeżenie, które nie wpływa na jakość czytania książki.

#Wrzask @izabelajaniszewska.autorka
@czwartastronakryminalu
@czwartastrona

#Bookmorning Kochani 😘

Dzisiaj 😱😱😱😱 #wrzeszczęzjaniszewską
Ogromne 👏brawa dla debiutującej autorki.😍😘 😍😍😍 Książka na długo zostanie mi w pamięci 😍😍😍
* Larysa Luboń- dziennikarka, która niczego się nie boi. Jedyna w swoim rodzaju - najlepsza.Z wyglądu przypomina ogoloną Sinéad O’Connor. Tylko w oczach nie ma smutku tylko olbrzymią nienawiść. Dlaczego tak jest? - poczytajcie.
* Bruno Wilczyński - z charakteru podobny do Larysy. Cięty język, dobra riposta. Czasami zabawny. Jak trzeba to groźny, opiekuńczy. Idealny glina 😍 On też jest po życiowej tragedii. Odtrącony przez ojca. Mama popełniła samobójstwo... tylko czy na pewno to było samobójstwo?
* Małżeństwo : Jacek i Emilia - na pozór normalne małżeństwo... Mają 2 synków -bliźniaków. Mąż całymi dniami pracuje - nie ma czasu dla rodziny. Znacie to? Ja znam. Żona zakmuje się synkami i domem. Emilia ma tajemnice...długo skrywaną...oglądając zdjęcia z przyjęcia urodzinowego chłopców zaczyna się bać. Czy prawda wyjdzie na jaw? Uważaj ona może zabić...
Wszystko zaczyna się od idealnego samobójstwa dziewczyny...tylko czy to było samobójstwo? Czy historia lubi się powtarzać? Bruno za wszelką cenę próbuje odkryć prawdę....
Larysa tropi sadystycznego sponsora - chce go dopaść i napisać o nim artykuł...Za wszelką cenę próbuje dowiedzieć się kim jest...
Jest i morderca - ba nawet seryjny morderca - który dla...

Bruno, Larysa i sponsor. Trzy osoby, które doskonale wiedzą, że nie można uciec przed swoją przeszłością. Larysa, dziennikarka, niczym samotna wilczyca ściga przestępców wierząc, że ujawniając w mediach prawdę o ich zbrodniach wymierzy sprawiedliwość nie tylko ich ofiarom, ale również, a może przede wszystkim, stłamsi tkwiące w niej poczucie niesprawiedliwości i potrzebę zemsty na swoim oprawcy sprzed lat. Bruno, policjant, choć pozuje na grubiańskiego i pewnego siebie mężczyznę to w głębi duszy jest wciąż małym chłopcem, który nie potrafi pogodzić się z samobójczą śmiercią swojej matki. I sponsor. Jaką tajemnice nosi w swoim sercu tajemniczy człowiek, który uzależniając swoje ofiary od siebie, swoich pieniędzy i mrocznych zachcianek w finale morduje je.

„Wrzask” Izabeli Janiszewskiej pojawiał się tak często na Waszych bookstagramach, że czasami miałam wrażenie, że jestem jedyną osobą, która nie przeczytała jeszcze tej książki. Cokolwiek nie napisałabym o tym kryminale, oczywiście na plus, bo inaczej o „Wrzasku” pisać się nie da, to mam wrażenie, że już zostało to przez Was powiedziane. Od siebie dodam więc, że Pani Janiszewska pełną piersią i niezwykle sugestywnie wykrzyczała, że nigdy nie należy poddawać się i do końca musimy walczyć o prawdę i sprzeciwiać się złu, niezależnie od formy jaką ono przybiera. Oby jak najwięcej pojawiało się na naszym rynku tak dobrych kryminałów!