W szponach

"W szponach" to najnowszy i najlepszy thriller psychologiczny Izabeli Janiszewskiej.

Autorka się w tańcu nie pier... i od razu wrzuca nas na minę. A mianowicie jesteśmy świadkami niesamowicie trudnej i wywołującej bezsilność sytuacji (czego szczególnie nie znoszę), gdy Julia i Adam zostają napadnięci po wyjściu z restauracji wieczorową porą. Kończy się to tragedią. Dwadzieścia lat wcześniej brutalną napaść i gwałt przeżywa też czternastoletnia Hela.

Akcja toczy się dwutorowo i obie perspektywy są szalenie intrygujące, zwłaszcza że autorka wprowadziła pewien element grozy, będący wynikiem nie do końca możliwych do wyjaśnienia sytuacji. Czyżby pojawić się tu miały elementy paranormalne? Bardzo lubię takie zajawki, szczególnie gdy na końcu okazuje się, że demony nie istnieją i to ludzi należy się bać. To, co dzieje się wokół sześcioletniego Benia, budzi duży niepokój i rodzi wiele pytań. Kim jest jego "niewidzialny" przyjaciel? I czy istnieje jakiś związek z tragicznymi wydarzeniami sprzed dwudziestu lat? Okazuje się, że sieć powiązań jest po mistrzowsku utkana, a zakończenie tej historii rozkłada na łopatki. Jednym słowem: arcyku*wadzieło!

Jak to jest świetnie napisane! Autorka umie budować napięcie. I to już od pierwszego rozdziału, w którym dochodzi do dramatycznego bandyckiego napadu.
No i ten lektor! Słuchałam audiobooka. Książkę czyta Filip Kosior. Jeśli ktoś słuchał czegoś w jego wykonaniu, to wie o czym mówię.
Nie mogłam się oderwać. Powieść ma intrygującą treść. Najciekawsze dla mnie były wątki dotyczące Benia, chłopca, który spotyka niepokojącego tajemniczego przyjaciela.

Polecam.
To naprawdę dobra trzymająca w napięciu, niepokojąca i fascynująca książka.

Przeczytałam niemal wszystkie książki Izabeli Janiszewskiej i każda kolejna powieść jest potwierdzeniem Jej mistrzostwa zarówno w budowaniu napięcia, jak i w budzeniu trudnych, głębokich emocji. Emocji, które trzymają nas w tytułowych szponach jeszcze długo po przewróceniu ostatniej strony.

Nie inaczej jest w najnowszej powieści Autorki, która prowadząc czytelnika dwiema liniami czasowymi, współczesną i końca lat dziewięćdziesiątych, funduje mu strzępy obrazu malowanego czarną i czerwoną kredką. Obrazu kipiącego złem, wściekłością, nienawiścią i chęcią zemsty. Obrazu wypełnionego krzywdą dziecka, wyrzutami sumienia, bezsilnością i poczuciem straty. A to ostatnie uczucie odmieniane przez wszystkie przypadki począwszy od utraty najbliższej osoby, samego siebie, swojego poukładanego życia, po poczucie bezpieczeństwa boli najbardziej.

Autorka skąpo dzieli się z czytelnikiem informacjami, a niedopowiedzenia dodatkowo budują napięcie i niepokojący, mroczny klimat tej powieści. Zarówno wątek brutalnie zgwałconej przed laty dziewczynki, jak i, jak się wydaje, uciekającego w zatrważającą fantazję po śmierci ojca sześcioletniego chłopca budzą ciarki i pytania o punkt styczny obu historii. Każda z nich zdaje się być zapalnikiem, który odpalony może doprowadzić jedynie do wybuchu.

Trudno zrzucić z siebie ładunek emocji, którym przygniata czytelnika Autorka, bo wobec krzywdy dziecka nie da się przejść obojętnie podobnie jak wobec potworów, które ją wyrządza...

Paradoksalnie lubię to uczucie, gdy zabieram się do pisania recenzji ze świadomością, że nie uda mi się oddać słowami nawet połowy swoich emocji związanych z danym tytułem. Świadczy to bowiem o tym, że doznałam czytelniczej ekstazy, która zwyczajnie wymyka się mojej zdolności racjonalnego pojmowania. Podejmuję się więc niejako próby z góry skazanej na porażkę, ale może ktoś z natłoku moich chaotycznych refleksji wysnuje jedyny poprawny wniosek - tę książkę po prostu trzeba poznać.

"W szponach" to tytuł oddający niejako moją relację z twórczością Izabeli Janiszewskiej. Ta eteryczna kobieta porwała mnie w swoje szpony i najwyraźniej nie zamierza wypuścić, a wręcz z czasem zaciska je coraz mocniej. Jej proza trafia do mnie na jakimś zupełnie innym poziomie niż większość czytanych przeze mnie książek, a przede wszystkim uderza prosto w takie struny mojej duszy, na których nie pozwalam na co dzień grać nikomu. Iza wprawia je po prostu w ruch, pozostawiając mnie z melodiami zbyt pięknymi, bym mogła oprzeć się ich dźwiękom.

Nie potrafiłam się oderwać od tej książki. Miałam kryzys czytelniczy przed jej lekturą i po niej wcale nie jest lepiej, ale przy "W szponach" zupełnie mnie opuścił. To znów historia inna niż zwykle, tak bardzo złożona, tak wielowątkowa. Nieco satyfakcji przyniosło mi to, że połączyłam kilka faktów zanim ułożyły się w całość w tekście, ale tak naprawdę w ogóle się na tym nie skupiałam. Na pierwszym planie były dla mnie emocje, a te momenta...

Książki Izabeli Janiszewskiej od jakiegoś czasu biorę w ciemno. Zauważyłam zresztą, że nie tylko ja. W mojej miejskiej bibliotece autorka ma wielu fanów, więc po jej nowości ustawiają się kolejki czytelników. Nie czytałam co prawda wszystkich jej książek, ale staram się czytać je na bieżąco, lecz obecnie wychodzi tak wiele nowych tytułów, że nie jestem w stanie nadgonić wszystkich czytelniczych zaległości...

Po uroczystej, rocznicowej kolacji, Julia wraz z mężem Adamem udają się w drogę powrotną z restauracji do samochodu, do którego jednak nie docierają. Dochodzi bowiem do tragicznego w skutkach napadu, w wyniku którego Julia traci męża. Chcąc ułożyć sobie życie na nowo, kobieta wraz z 6-letnim synem Beniaminem, decyduje się przeprowadzić do domu rodzinnego Adama. Benio nie radzi sobie ze stratą ojca i wciąż wspomina o tajemniczym przyjacielu. Na domiar złego w otoczeniu Julii zaczynają dziać się coraz dziwniejsze rzeczy. Czy przyjaciel 6-latka jest wyłącznie wyimaginowany, czy jest prawdziwym człowiekiem? Co naprawdę wydarzyło się w dniu napadu na Julię i Adama i kto odpowiada za śmierć mężczyzny?

Muszę przyznać, iż im dalej zagłębiałam się w tekst tej książki, tym coraz więcej pytań zaczynało kłębić się w mojej głowie. Powieść ta charakteryzuje się wielowątkowością, narastającym napięciem, zawiłością oraz niemożnością jednoznacznego określenia sprawców i ich motywów. Poznajemy wielu bohaterów oraz krok po kroku zaznajamiamy się z motywami ich działań, które niekiedy ciężko jest racjonalnie wytłumaczyć. Tajemnice z przeszłości odgrywają w tej powieści nadrzędną rolę, a ciężko jest żyć teraźniejszością, gdy wspomniana przeszłość wciąż daje o sobie znać. Trzyma bohaterów w swych szponach, niemalże jak ptak drapieżny trzymający swoją ofiarę. Jednych napędza chęć odzyskania kontroli nad własnym życiem, a dla innych paliwem napędowym są nienawiść oraz pragni...

Izabela Janiszewska to autorka książek, która wysoko sobie stawia poprzeczkę, a ja po jej powieści sięgam w ciemno. Czy więc ''W szponach'' spełniło moje oczekiwania?

Fabuła książki toczy się dwutorowo. Mamy rok 1996, gdzie jedno zdarzenie uruchamia efekt domina, niedopowiedzenia, kłamstwa, strach i tajemnice prowadzą do serii tragicznych i brutalnych zdarzeń. Rok 2019 natomiast to z pozoru osobna historia Julii, która na skutek dramatycznych okoliczności traci męża, a także ojca Benjamina, sześciolatka. Po przeprowadzce, do rodzinnej miejscowości męża, Julia zaczyna borykać się z problemami emocjonalnymi Benia, który swoim zachowaniem ją przeraża. Wymyślony przyjaciel, niepokojące zdarzenia to zaledwie preludium do tego, z czym przyjdzie zmierzyć się kobiecie. Przeszłość daje o sobie znać, a niebezpieczeństwo czyha tuż za progiem.

Ta historia namąciła mi w głowie. Z początku nie mogłam znaleźć powiązań między jednymi a drugimi wydarzeniami, z tyłu głowy jednakże ciągle miałam to, że na pewno mają wspólny mianownik. Z biegiem lektury pomału zaczęłam łączyć fakty, jednak to, jaki plot twist zaserwowała autorka, zrobiło mi z głowy totalną sieczkę.

Trzeba przyznać, że pani Izabela nie szczędzi swoich czytelników, brutalność tej historii momentami jest wręcz przytłaczająca, musiałam łapać oddech pomiędzy kolejnymi stronami. Największe emocje wzbudził we mnie wątek Benjamina, to z pozoru niewinne dziecko niejednokrotnie mnie przeraziło.

''W...

"Każdy, kogo spotykasz, toczy bitwę, o której nic nie wiesz."(str.114)

1996

Czternastoletniej córce Jakuba (nauczyciel i trener drużyny piłkarskiej), Heli, przydarzyło się coś strasznego, to go zdruzgotało i zmieniło. Chciał się zemścić.

Zadarł z niebezpiecznymi ludźmi.

Podejmował złe decyzje.

2019

Tragedia zakończyła rocznicową kolację Julii i Adama. Kobieta została sama z synem, sześcioletnim Beniem. Wyprowadzili się ze stolicy i zamieszkali w domu po jego rodzicach, w Grodzisku. Chłopiec poznał nowego "tajemniczego przyjaciela"... Zaczął się też dziwnie zachowywać i bawić, co niepokoiło jego mamę. Szukała pomocy.

...

Totalne zaskoczenie rozpoczęło się na stronie 262.

...

Młodzieńcza przyjaźń. Tragedia, która ją nagle zakończyła i tajemnica, która na zawsze połączyła uczestników wydarzeń.

Książka o tym, jak bardzo przeszłość może wpłynąć na całe życie. Jak chęć zemsty i gniew może zdeterminować działania człowieka, nawet po latach.

Nic nie było takie same na końcu tej opowieści jak wtedy, gdy ją zaczynałam.

Rewelacyjny, trzymający w napięciu thriller.

utorka jest zdecydowanie w czołówce moich ulubionych twórców, a ta książka to kolejny dowód na to, że jest bardzo utalentowana. Historie bohaterów poznajemy w dwóch przedziałach czasowych, teraz i w przeszłości. Początkowo może się wydawać, że postaci jest wiele i trudno się odnaleźć, jednak w odpowiednim momencie wszystko się rozjaśnia. Akcja dzieje się w małym miasteczku, a klimat oddany jest idealnie.
Dla wprawionych czytelników tego gatunku ta książka nie będzie mocno zaskakująca, jednak ogromnie podobał się styl prowadzenia czytelnika. Historia jest smutna, pokazująca człowieka jako istotę, której nieleczone rany zmieniają się w potworność zwaną zemstą.

Niewątpliwie jest to moja najlepsza książka przeczytana w styczniu.

Czy w książce zostało wyjaśnione kto potrącił Wiktorię?

Fajna, ciekawa, intrygująca ale…! No właśnie ciągle jakoś brakowało mi spójności w każdym rozdziale. Wszystko było nad wyraz nie dopisane, rozumiem zamysł, zainteresowania czytelnika jednak dla mnie to był nie potrzebny zabieg. Lubię jak wszystko ma od początku sens.

Historia wielowątkowa, w prawdziwymi dramatami w tle, gwałtem, morderstwem, nadużywaniem alkoholu, znęcanie się nad rodziną. Wszystko to łączy się ze sobą i tworzy ową fabułę. Dzieje się wiele i chyba dlatego ciągle brakowało mi całości i spójności. Każdy temat miał być dogłębnie poruszony ale chyba nie wyszło tak jak powinno.

Sama książka opowiada o Juli i Beniu, matce i synu, którzy dwa miesiące wcześniej podczas próby napadu tracą ukochanego ojca. Benio jako sześciolatek wykazuje jednak negatywne stany emocjonalne, dochodzi więc do dziwnych incydentów w domu rodzinnym po ojcu, do którego się przeprowadzili po jego śmierci.

Jak się jednak okazuje książkę opisuje również lata 90, podczas których Adam, zmarły ojciec rodziny wraz z swoimi kolegami w latach licealnych bawią się świetnie jako nastolatkowie i całe życie mają przed sobą.

Jako wątek jest również z lat 90 historia Heli, która została brutalnie zgwałcona w lesie. A jej ojciec próbuje odszukać sprawców tego makabrycznego czynu.

Jest również młody i gniewny Sebastian, który pochodzi z rodziny patologicznej. W chłopaku drzemią ogromne pokłady agresji. Wszystko zaczyna się jemu sypać na głowę, gdy jego młods...

Są Autorzy, których książki bierze się w ciemno. Tacy, którzy już pierwszą swoją powieścią podbiją serce, zaskarbiają zaufanie, gwarantują emocjonalne podróże w głąb ludzkich umysłów, zapewniają wdzierające się w duszę obrazy we wszystkich odcieniach czerni. I właśnie sięgając po takiego swojego subiektywnego „pewniaka”, po raz kolejny mogłam się zachwycić książką Izabeli Janiszewskiej.

„W szponach” to wielowarstwowa historia o ludziach z krwi i kości, doświadczających życia fizycznie, umysłowo i emocjonalnie. Rzuconych w wir brutalnego świata, gdzie każdy kolejny dzień kroi rzeczywistość pozostawiając ostre krawędzie raniące do żywego. O ludziach, którzy dokonują wyborów, podejmują niekoniecznie słuszne decyzje i muszą się mierzyć z ich konsekwencjami.

Julia w tragicznych okolicznościach straciła męża. Jej sześcioletni syn, Beniamin – ojca. To przeżycie raz na zawsze zmieniło ich życie. Chłopiec stał się milczący, wycofany, średnio radził sobie z własnymi emocjami. Julia postanowiła, że dobrym pomysłem będzie zmiana otoczenia. Rodzina zamieszkała zatem w domu na przedmieściach. Nieoczekiwanie chłopiec poznaje tu nowego przyjaciela. Julia jest przekonana, że tajemniczy znajomy jej syna jest tylko wytworem dziecięcej wyobraźni, sposobem na poradzenie sobie ze stratą.. Okazuje się, że może jednak Julia się myśli..

„W szponach” to obraz brudnego świata, który wygląda jak w kolorach sepii. Mroczny klimat potęguje u...

Przychodzę dzisiaj z moją pierwszą przeczytaną książką Izabeli Janiszewskiej pt. „W szponach”, ale na pewno nieostatnią.

„Przyszło jej do głowy, że niekiedy wszyscy jesteśmy skłonni zrobić wiele, by ochronić to, co dla nas cenne. A jeśli czymś się różnimy, to jedynie tym, jak daleko w tej batalii jesteśmy gotowi się posunąć.”

Po stracie męża Julia wraz z synem Beniem przeprowadzają się by zamieszkać w domu na przedmieściach. Krótko po tym Benio nawiązuje znajomość z nowym przyjacielem. Relacja tak jednak jest niepokojąca, gdyż wydaje się, że przyjaciel zachęca dziecko do złego.

Czy nowy przyjaciel istnieje naprawdę? Czy Benio go sobie wymyślił?

„W szponach” jest to wspaniały i momentami niepokojący thriller. Pokazuje idealnie co z ludźmi robi niepracowany i odreagowany gniew i żal. Historia złapała mnie w swoje szpony od pierwszych stron i niekiedy od jej klimatu na skórze miałam dreszcze. Akcja toczy się trzema liniami czasowymi (1996, 1999, 2019), które pięknie się uzupełniają dając ciekawszy obraz historii, by finalnie połączyć przeszłość z teraźniejszością. Powieść budziła we mnie szereg emocji od współczucia po niepokój i napięcie, o to co się wydarzy. Dawno nie czytałam tak dobrego thrilleru 🖤.

Jeśli szukacie thrilleru połączonego z kryminałem, który Was zachwyci i pochłonie niebanalną historią, to ta książka będzie dla Was idealna.