Czego nie widać recenzja

Każdy z nas jest odpowiedzialny za własne myśli i obrazy, które tworzy umysł. Sami ustalamy granice swojej wyobraźni, która pozwala przekraczać nasze możliwości. Zaciera się linia pomiędzy prawdą a kłamstwem, snem a jawą. Wierzysz w to o czym myślisz. Jesteś odpowiedzialny za własne wyobrażenia. Obrazy bywają niebezpieczne, zakorzenione w umyśle poruszają wyobraźnię i są narzędziem w przekraczaniu limitów. Dla jednych świat przesłania widzialnymi formami niewidzialne tło, dla drugich niczego poza swoją powierzchnią nie skrywa. Wynika często to ze strachu i zakorzenionego poczucia winy.
Błądzić pośród obfitości znaków, które nie składają się w żaden spójny obraz, nie mają żadnego oczywistego przesłania. To co widać, okazuje się tym co jest i niczym ponadto, a to czego nie widać, jest niewidoczne, gdyż nie istnieje.

Socjopatyczna psycholożka Gretchen, a zarazem najlepsza konsultantka bostońskiej policji ma za sobą trudną przeszłość. Oskarżona jako ośmiolatka o morderstwo ciotki niewiele pamięta z tego okresu. Gdzieś głęboko w umyśle ma przeświadczenie, że to ona zabiła. Jej historia ciągle pomijana jest milczeniem. Rozwiązuje wiele spraw oprócz swojej. Po blisku trzydziestu latach wraz z detektyw Lauren Marconi próbuje dotrzeć do prawdy. Powraca do przeszłości. Musi trzymać w ryzach swoje uśpione impulsy. A co jeśli okaże się, że Gretchen jest naprawdę winna zbrodni?

II tom serii z niezwykle intrygującą bohaterką. Pełen napięcia thriller, gdzie prawda przekracza obręb wyobraźni. Zmusza do zajrzenia w głąb ludzkiego umysłu, spojrzenia na zachowanie swoje i otoczenia. Nie jesteśmy świadomi reakcji, bo ludzki umysł jest nieodgadniony. Granice jakie sobie człowiek wyznacza z czasem przesuwają się.

Książka kontrowersyjna. Nieoczywista bohaterka wciąga w wir swojego nieoczywistego życia. Dzieciństwo odcisnęło piętno w dorosłym życiu. Niezdolna do nawiązywania głębszych relacji błądzi wpadając w szpony jednorazowych znajomości. Obsesję wykorzystuje jako motywację, by trzymać w ryzach swoje destrukcyjne popędy. Zachowuje pozory i ukrywa pustkę emocjonalną. Zbudowała wokół siebie mur, który trzeba zburzyć, by dotrzeć do wspomnień ukrytych w zakamarkach pamięci.

Powoli wypełzają i błądzą, by wybrzmieć prawdą. Krążymy między przeszłością a teraźniejszością. Poznajemy fragmenty zdarzeń. Tajemnice piętrzą się. Zza mgły niepamięci wynurzają się postacie ważne, mające znaczący wpływ w tej historii.
Stare zdarzenia nabiorą nowego znaczenia.
Wkroczymy do gniazda zła i upokorzeń. Układy, zależności, powiązania. Całe życie w kłamstwie. Gorąco polecam.