Portret Doriana Graya recenzja

"...A malowidło pozostanie zawsze młode. Nigdy ono nie będzie starsze niż dziś - dzisiejszego dnia czerwcowego...Ach, gdyby to się mogło zmienić gdybym to ja mógł trwać w młodości a malowidło starzało się. Dałbym za to wszystko, wszystko!...Nie ma nic na świecie, czego bym za to nie oddał...Nawet duszę...nawet duszę!"

Któż z nas nie marzył choć raz w życiu o nieśmiertelności lub chociaż o długowieczności? Któż z nas nie marzył o tym, aby zachować wieczną młodość, nie ulec okropnemu procesowi starzenia? Oznaki postępującego upływu czasu w postaci kolejnych zmarszczek i siwych włosów, potrafią zdemotywować każdą młodą osobę, zwłaszcza kobiety, spośród których większość przejmuje się najmniejszymi wadami swego ciała. Podobny problem dotknął pewnego młodego chłopaka, który w pewnej chwili, uświadomił sobie, że jego piękno przeminie znacznie szybciej niż się tego spodziewał.
Portret Doriana Graya autorstwa Oscara Wilde'a to absolutny literacki majstersztyk, dzieło prawdziwie fantastyczne. Choć jest to jedyna powieść irlandzkiego pisarza, zdawać by się mogło, iż Wilde cały swój kunszt i inteligencję zdołał upchać na tych dwustu stronach. Historia młodego mężczyzny, który dostrzega krótkotrwałość młodości i piękna porusza ilością fraz, mogących stanowić dla każdego życiowe motto. Praktycznie co drugie zdanie wypowiadane w dialogach niesie za sobą ogromne przesłanie bądź też moralne pouczenie - to nie jest zbiór pustych frazesów, które tylko pozorują inteligencję.
Cała opowieść o Dorianie, który zapragnął być wiecznie młody to tak naprawdę tylko wierzchołek góry lodowej. Istotą tej książki jest sztuka - sztuka jako największy wyraz artyzmu, nie podlegająca żadnym ograniczeniom ani zakazom. Sztuka, która powinna być wyrazem abstrakcyjnego postrzegania świata, nie zaś realistycznego.
Ale czy sztuka może mieć również zgubny wpływ na człowieka? Czy własny egoizm w pogoni za pięknem sztuki może doprowadzić do serii nieszczęść?
Portret Doriana Graya to książka ukazująca hedonizm i fatalizm ludzkiego dążenia do zaspokojenia własnych żądz, zwodnicze piękno i pokusę tworzenia 'sztuki wyższej' poprzez niegodne czyny. Jest to książka moralizująco-pouczająca, która pozwala zrozumieć czytelnikowi istotę prawdziwego piękna, które nie zawsze przybiera postać taką, o jakiej marzymy.

Recenzja pochodzi z mojego bloga:
http://sniacy-za-dnia.blogspot.com