Sztuka mówienia "NIE" recenzja

Przyznajmy to wprost… Każdy z nas chce być jak najlepszą wersją samego siebie. Niezawodnym, miłym i cierpliwym człowiekiem. Dlatego, kiedy ktoś poprosi nas o pomoc, często nie potrafimy odmówić. Mamy ochotę powiedzieć „nie”, ale zbyt dużo rzeczy nas przed tym powstrzymuje. Jak będziemy odebrani? Czy ta druga osoba się nie obrazi? Przecież nie chcemy zepsuć sobie z nią relacji!

„Sztuka mówienia „NIE". Broń swoich racji, odzyskaj kontrolę i czas, odmawiaj bez poczucia winy” to książka, której podtytuł wprost określa, co powinniśmy z niej wynieść, a także, z czym mamy nie mieć już większych problemów. Czy jednak tak jest naprawdę? A może to tylko taki chwyt marketingowy? Przeczytałam tę książkę głównie po to, aby się o tym przekonać.

Niewątpliwym plusem tego poradnika są krótkie rozdziały i prosty język. Dzięki tym elementom szybko się go czytało, a liczne przykłady sprawiały, że łatwiej mogłam sobie wyobrazić to, jak zastosować rady w nim zawarte.
Niestety, w niektórych rozdziałach więcej było anegdotek i elementów codzienności autora niż jakichś konkretnych porad. Wyglądało to czasem tak, jakby Damon Zahariades nie mógł się zdecydować, o czym chce pisać – o sobie czy o tym, jak pomóc czytelnikom. Przyznaję, może surowo go oceniam, jednak te fragmenty „autobiograficzne” naprawdę mnie irytowały. Nie po to czytałam ten poradnik, aby rozwodzić się nad życiem osobistym jego twórcy.


Za to do gustu przypadły mi różne testy wyboru czy eksperymenty myślowe. Podobało mi się, że mogliśmy zaangażować się w lekturę w trochę inny sposób. Podtrzymywało to moje zainteresowanie, a jednocześnie trochę lepiej poznałam siebie. Ponadto takie quizy to zawsze dobra rozrywka, a gdy nie zgadzałam się z wynikiem… No cóż, zawsze mogłam się z niego pośmiać.

Moim największym problemem związanym z tą książką jest to, że nie jest ona uniwersalna. Autor poradnika skupił się w niej na swoim środowisku, za co trudno go winić. Ostatecznie to normalne, że dostosowywał się do swojego odbiorcy z Ameryki, skoro stamtąd pochodzi. Jednak trudno mi przełożyć niektóre jego porady dotyczące zachowania na polskie realia. Niektóre z nich wydawały mi się wręcz absurdalne, a nawet mogłyby jeszcze bardziej zaognić spór. Dlatego uważam, że tytuł ten należy czytać przede wszystkim z głową, bo inaczej… Może to się bardzo różnie skończyć.

Co mogę dodać? Muszę wyznać, że mam bardzo mieszane uczucia w stosunku do tej książki. Była w porządku i może niejednej osobie się przydać… Dla mnie jednak za dużo było w niej powtórzeń oraz osobistej opinii Damona Zahariades'a na różne tematy. Wyniosłam z niej kilka przydatnych porad, ale wątpię, czy zostanie ona w mojej pamięci na długo. Cóż, nie odradzam, ale też nie polecam. Jeśli macie ochotę, to sięgnijcie po „Sztukę mówienia «NIE»”. Kto wie, może wyniesiecie z tego poradnika coś pożytecznego? Decyzję zostawiam Wam.