Trzecia szansa recenzja

"Ten grób nie jest martwym, ten martwy nie w grobie, ale samże jest martwym, samże grobem sobie".

Lubię książki, które wciągają od pierwszych zdań. Zwykle początek sprawia, że albo chce się czytać dalej, albo odkłada powieść na bok. Książka Wojciecha Wójcika "Trzecia szansa" zaintrygowała mnie od samego początku.
Brak tu zbędnego wprowadzenia i opisów, od razu wchodzimy w klimat. No właśnie, skoro mowa o klimacie, historia ma swój początek na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie, tuż przed Świętem Zmarłych. Po warszawskich cmentarzach, Powązkowskim i wspomnianym już Bródnowskim, grasuje zręczny zabójca. Dwie, jak się początkowo wydaje, obce sobie osoby, giną od strzału z broni snajperskiej niedaleko rodzinnych grobów. Ktoś morduje z zimną krwią, nie zostawiając po sobie śladów.

Śledztwo prowadzi Karolina Nowak, młoda aspirant, rozwódka, wychowująca kilkuletnią córkę, owoc szaleńczej licealnej miłości, przeniesiona z niewielkiego mazurskiego posterunku do komendy stołecznej. To śledcza o bystrym umyśle i zdolności logicznego myślenia, trochę niedoceniana przez przełożonego i kolegów z pracy. To właśnie ona trafia na powiązania między ofiarami.
Wspierana jest w tym śledztwie przez Krzysztofa Rozmusa, do niedawna świetnie zapowiadającego się historyka z uniwersytetu, który obecnie, z powodu zawodu miłosnego, zmaga się z problemem alkoholowym, czym przekreśla swoje szanse na rozwój zawodowy.
To wspaniali, realni bohaterowie, mający, jak każdy z nas, także swoje wady.

Sprawa "snajpera z cmentarza" pokazuje, jak dawne tragedie przeplatają się z teraźniejszością, jak cierpienie wzmagane jest przez nienawiść i chęć zemsty, jak trudno zapomnieć i wybaczyć krzywdy, których nie zmywa upływ czasu. To powieść o zawiedzionych nadziejach i urażonej dumie.
"Trzecia szansa" to naprawdę dobry kryminał z historią w tle. Wciągający, pełen zagadek i zaskakujących zwrotów akcji, któremu towarzyszy atmosfera grozy. Polecam go zwłaszcza osobom, które lubią nawiązania do historii. Tu cofamy się do czasów stalinowskiej Polski, gdzie po wojnie wiele osób obawiało się o swoje życie. Pomimo, że to spora objętościowo powieść, bo licząca niemal 640 stron, szybko dotarłam do końca, chcąc odkryć prawdę. Wymaga odrobiny skupienia przy czytaniu, by nie pogubić się po drodze.
To pierwsza pozycja Autora, po którą sięgnęłam i z chęcią przeczytam kolejne.
Polecam!

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.