Genius loci recenzja

Dom walczący z naturą o swoje miejsce na ziemi. Dom stojący w cieniu milczącego giganta. Miejsce pełne zacierających się w umyśle obrazów. Przepełnione zapachami i głosami wygrawerowanymi we wspomnieniach. Przestrzeń gromadząca przeszłość.

Niespodziewana śmierć. Przedwczesna, niepożądana. Powodująca ból, złość i wyrzuty sumienia. Za wcześnie, za późno. Mogło być inaczej, tylko nie tak, jak się stało. Oby nie tak…

Podczas wędrówki palca po mapie, pewnie nie raz przecina się ścieżki wspomnień innych, nieznanych ludzi. Drzewo, w którego cieniu miał miejsce pierwszy pocałunek. Sklep, w którym kupiono oranżadę w upalny dzień. Ławka, która była niemym świadkiem podjęcia ważnej decyzji.

Genius loci to „duch miejsca”. To nieuchwytne „coś”, co sprawia, że jest inaczej. Źle lub dobrze, ale niepowtarzalnie.

W przypadku historii napisanej przez Joannę Pypłacz duch znalazł swoje miejsce tylko na papierze. Pojawiał się na sporej ilości stron, ale nie wyszedł poza granice linijek tekstu. Uparcie krążył pomiędzy rozdziałami. Wodził za nos główną bohaterkę, ale nie udało mu się porwać mnie do tańca.

Liczyłam na mgłę, która w trakcie lektury przesłoni mi widok na rzeczywistość. Czekałam na pojawienie się gęsiej skórki lub delikatnych dreszczy, skradających się po karku. Chciałam poczuć wewnątrz siebie jakiś zryw, szarpnięcie. Moje nadzieje okazały się płonne.

„Genius loci” nie jest nieudaną historią. Jestem pewna, że znajdzie się spore grono osób, które nie podzieli mojej opinii. Dla mnie jednak było zbyt przewidywalnie i w jakiś sposób powierzchownie. Zabrakło między wierszami ładunków wypełnionych emocjami. Powieść zbudowano w oparciu o intrygujący i stwarzający spore możliwości motyw literacki. Jednak sama receptura to zbyt mało. Dopiero wykonanie wpływa na odpowiedni smak.

Niestety, tym razem mi nie posmakowało. Spokojnie poczekam na kolejną propozycję autorki. Być może „Genius loci” było przedsmakiem. Może śniadaniem? Bo nieszczególnie za nimi przepadam. Dopiero nadejdzie pora na obiad. A deser? Być może zwali mnie z nóg.