Duch zagłady recenzja

Graham Masterton "Duch Zagłady".

Jasnowidz Harry Erskine znów musi zmierzyć się z demonami przeszłości, z demonami Indian. Z samym Misquamacusem, który po raz kolejny powrócił do świata żywych, by wypełnić swoją wolę zemsty na białych ludziach.

Im bardziej zagłębiam się w losy Harrego, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że każda kolejna część jest bardziej drastyczna. Wręcz okropna pod względem opisów tortur i śmierci. Czasami przestawałam czytać, bo wyobraźnia działa tak, że nie dawałam rady. No ale to cały Masterton.. 

Historia ciekawa, jakby nie było. Plus za rozwiniętą akcję. Wszystko dzieje się w Ameryce. A właściwie to teraźniejsza Ameryka przestaje istnieć. Misquamacus nie próżnuje, zbiera żniwo i wciąż mu mało... zawiera pakty, układy. Dzięki temu jest bliski od zwycięstwa...

Jedyne czego nie rozumiem to fakt, że w tej części jest obecna Amelia (A z tego, co pamiętam, to zginęła od pioruna Misquamacusa po tym, jak ukazał jej się podczas seansu spirystycznego w pierwszej części... chyba że coś pomyliłam?)

Harry jednoczy się z Karen. Pomaga im mimo wszystko Amelia. Harry poznaje nowych sprzymierzeńców, między innymi oczywiście Indianina. Papago Joe. Razem chcą powstrzymać zagładę. Czy im się to uda? Czy może są spisani na porażkę i wieczne potępienie?

Trzecia część cyklu Manitou. Pomimo opinii, że kolejne części są słabe, podobała mi się. Pomijając fakt, że nie spodziewałam się Amelii... czułam strach, panikę. Wyczekiwałam dalszych losów bohaterów. Harry zaczął mnie lekko denerwować. W pewnej chwili miałam go najzwyczajniej dość. Ale ... Ale... bez niego nie byłoby to samo. Więc koło się zamyka.

Moja obiektywna opinia. Podobało mi się. Nie jest to może majstersztyk taki ach i och. Mimo to, świetnie mi się czytało. Byłam ciekawa, naprawdę ciekawa. A to sobie cenię. Bo przecież książka może mieć świetne opinie, a jednak może nie porwać... 

Na pewno skończę cały cykl. Od razu biorę się za kolejną część. Czary, demony Indian... wkręciłam się w ten temat i w tę historię.