Rzecz o mych smutnych dziwkach recenzja

"W roku mych dziewięćdziesiątych urodzin chciałem sprawić sobie w prezencie szaloną noc miłosną z nieletnią dziewicą".

To zdanie zaczyna powieść i w ten sposób pan autor na samiusieńkim progu ostrzega co bardziej wrażliwych, że być może nie będzie to książka dla nich. I przyznam się, sama miałam opory, by ją przeczytać.

Już w innej książce , O miłości i innych demonach, Gabriel Garcia Marquez porusza temat macanek z nieletnią dziewicą. Tam owe pragnienie przeżywa ksiądz. Tu natomiast ciągotki pedofilskie przeżywa milusi staruszek, dziadziuś na krańcu życia z "pałą galernika" i żądzą godną portowych roboli, którzy "nawet mulicę doprowadzą do stanu łaski"... Oj tak, Marquez potrafił jechać po bandzie.

A w jakim stylu to robił, ooo panie... Język powieści, jak zwykle zresztą, jest u Marqueza doskonały. Każda kropka, każde "iż", każda "kurwa" jest osadzona dokładnie tam, gdzie jej miejsce. Nie dało się tej książki piękniej napisać. Do tego dorzućmy kolumbijskie klimaty - jakże dla nas egzotyczne! - i mamy wspaniałą wycieczkę na jeden wieczór. Aż żal śledzionę ściska, że ta książka jest tak krótka.

Ale wracając do pały galernika... nie ma jej. Jak się spodziewać po pisarzu klasy światowej, Marquez nie poszedł w stronę totalnej deprawacji, nie rozkręcił burdelowej rozpusty rodem z serialu HBO, lecz zaprowadził nas do wnętrza istoty ludzkiej, jaką jest książkowy dziadziuś. Widzimy jego życie, poznajemy przemyślenia i rozterki... Wbrew wszystkiemu zaczęłam go lubić i tak jakoś przestało mnie dziwić, że różne panienki na każdym kroku ślą mu buziaki. A sceny dogadywania się z kotem są wykrojone wprost dla wszystkich kotolubnych. Czyżby pan Marquez chciał w ten sposób złagodzić amoralność pragnień bohatera?

Mam pretensje do pana autora, bo snuje o jakichś bolerach, a tak mało mówi o tytułowych dziwkach. O ile Miłość w czasach zarazy aż tonie w ludzkich historiach, o tyle tutaj są one tylko liźnięte. I tak na przykład boli mnie brak rozwinięcia wątku o burdelmamie z "przepaską miast oka straconego w knajpianej bójce", która wzięła dziadziusia siłą, gdy miał dwanaście lat. Brakuje mi też, że czytelnik nie poznaje szczegółów z życia dziewczynki, którą nasz dziadziuś sam tak bardzo pragnie bzyknąć. Jest to uderzające tym bardziej, że ona staje się dla niego czymś więcej niż towarem na pół godziny. Co sama o tym myśli, również zostaje pominięte. Bynajmniej nie jest to rzecz o smutnych dziwkach, lecz o pewnym mężczyźnie w wieku lat dziewięćdziesięciu. Kto ma zamiar sięgnąć za tę książkę, powinien o tym wiedzieć.