Księżycowe miasto. Dom ziemi i krwi. Część 2 recenzja

[recenzja o dwóch częściach, ponieważ w oryginale książka nie została podzielona]

Jestem wielką fanką twórczości Maas. Uwielbiam kreowanych przez nią bohaterów, relacje między nimi i to w jaki sposób potrafi złamać mi serce na milion sposobów. Kiedy wyszła nowa książka tej przecudownej kobiety, musiałam ją przeczytać. Miałam dosyć spore obawy, że czytając ją w oryginale, będę miała problem z językiem. I w pewnych momentach tak było. Sam początek ogromnej ekspozycji Księżycowego Miasta był dla mnie mordęgą, bardzo się zniechęciłam do dalszego czytania, jednak brnęłam w następne rozdziały. Im dalej, tym łatwiej mi było czytać i szybko wciągnęłam się w fabułę.

Książka nie jest idealna. Żadna z książek Maas taka nie jest. Mimo to, jestem w niej totalnie zakochana. Urban fantasy jest jednym z moich najbardziej znienawidzonych podgatunków fantasy, jednak, tym razem nie miałam z tym najmniejszego problemu. Lunathion jest naprawdę interesującym miastem. Świat wykreowany w książce jest moim ulubionym spod pióra autorki. Początkowa ekspozycja może wydać się lekko przerażająca, ale jest ona poprowadzona naprawdę dobrze i po czasie oswajamy się ze wszystkim. To zupełnie nowa Sarah. Warto wspomnieć, że książka jest przeznaczona dla „dorosłych”, ale szczerze mówiąc nie odczułam tego tak bardzo. Owszem, jest naprawdę mnóstwo przekleństw i brutalnych scen, ale ani trochę mi to nie przeszkadzało. Bardziej spodziewałam się po Maas napchania tu scen erotycznych, ale tak naprawdę, nie było ich prawie w ogóle.

Główna bohaterka, Bryce, jest postacią na którą czekałam chyba od zawsze. Dziewczyna lubi imprezy, dobry alkohol, nie stroni od seksu i jest duszą towarzystwa. Naprawdę szybko stała się moją ulubioną główną bohaterką książek Sarah. Można powiedzieć, że jest pewnym miksem Feyry i Aelin, ale mimo wszystko w pewien sposób się od nich różni. Jej przyjaźń z Daniką nieraz przyprawiła mnie o wzruszenie. Ich oddanie i wiara w siebie oraz wzajemna miłość było przepiękne. Ich relacja jest chyba moją ulubioną z książek Sarah.

Romans między bohaterami również wyszedł Sarah świetnie. Subtelne znaki i przekomarzanki, były przeurocze. Sam Hunt był ogromną cinammon roll i szybko wkradł się do mojego serca. Rozwój ich znajomości był opisany genialnie i mam nadzieję, że autorka już nic w nim nie popsuje (Tamlin i te sprawy...)

Bardzo podoba mi się motyw żałoby. To jak różne osoby mogą ją przeżywać stratę inaczej, ale to nie znaczy, że jest z tym coś złego. Każdy leczy rany w swoim tempie, potrzebuje wsparcia i musi wiedzieć, że nie jest z tym sam. Historia Bryce mówi nam również, że nie możemy trzymać na siłę tych, którzy już odeszli, bo jedyne co tym zyskamy, to więcej bólu.

Mimo że "Księżycowe miasto" mogłoby być standalonem, ponieważ historia jest ładnie domknięta, to ie mogę się doczekać drugiego tomu tej serii i mam ogromną nadzieję, że z każdą książką będzie coraz lepiej.