Dziewczyna, która igrała z ogniem recenzja

Kolejne spotkanie z Lisbeth Salander.Bohaterka, która nie da się kochać, ani podziwiać. Tym razem to jej losy grają pierwsze skrzypce w książce. Czy to kolejny sukces Stiega Larssona?

Kto czytał pierwszą część dobrze wie, jaka jest Lisbeth.W jednych wzbudza niechęć, drugich bardzo interesuje swoją osobą. Dlatego akcja skupiona wyłącznie na niej to prawdziwa czytelnicza uczta.
Co może zrobić kobieta, która porzuciła mężczyznę ? Zmienić swoje życie. I to właśnie robi Lisbeth. Nowe mieszkanie, nowa fryzura, nowy biust. Odnawia kontakty, wraca do garstki ludzi, których zaniedbała. Jedynym jej problemem jest Mikael - oczywiście nie poinformowała go o zerwaniu znajomości. Jak widać jej życie można nazwać sielanką. Do czasu, gdy nie ogłoszono ją morderczynią z gangu lesbijek. Nagonka prasy zmusiła ją do ewakuacji. No i do własnego śledztwa. Jak na złość, sprawa tyczy się też Mikaela.O ironio.

Miałam zarzuty wobec pierwszej części. Z tą jest inaczej. Tu widzę już profesjonalizm i dopracowanie. Autor pozostawia nas z zakończeniem niepewnym, niejednoznacznym.I tak zachęca nas do trzeciej części.

Lisbeth to kolejna kobieta z książki, która należy do tych przeze mnie cenionych.W tej i kolejnej części czeka ją rozliczenie się z przeszłością. Z przyszłością poniekąd też - czy Mikael się podda?

Fantastyczna, czyta się z zapartym tchem.Nieprzewidywalna jak Lisbeth. Polecam.