Recenzja książki Dziewczyna w drugim rzędzie

Cathy pracowała już od dłuższego czasu dla paryskiej gazety „Nowa Kronika”. Pisała o zbrodniach, przemocy w rodzinie i wszystkich tych okropnościach, które przytrafiają się ludziom w życiu codziennym.

Przeglądając nowe nagłówki trafiła na informację o morderstwie młodej lekarki w Beaufort. To były jej rodzinne strony, a nieżyjąca kobieta, była jej koleżanką z klasy. Nazywała się Samanta Fournier.

Musiała zająć się tym śledztwem i dowiedzieć się, co stało się w miasteczku.

Na pogrzeb przyszli prawie wszyscy z ich dawnej klasy. Niektórzy rozglądali się na boki, próbując wzajemnie na nowo się rozpoznać.

Tuż po ceremonii odbywała się stypa, na której dziennikarka próbowała wypytać wszystkie swoje dawne koleżanki o Samantę, jej życie, problemy i kłopoty.

Później, gdy wróciła do domu, musiała przyznać sama przed sobą, że niewiele wie o tej dziewczynie, a w szkole nie zamieniła z nią nigdy słowa. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu, znowu poczuła się, jakby miała czternaście lat, a wszystkie ówczesne sekrety, trzeba było mocno ukryć przed światem.

W tym samym czasie Vincent wraz z ciężarną żoną Lidią wprowadzili się do Beaufort. Stało się to tuż po pogrzebie Samanty, z którą chodził do klasy. Ogarniało go przerażenie na myśl, że coś podobnego mogłoby się przytrafić jego żonie. Takie sprawy zawsze uświadamiają ludziom, że zło czyha wszędzie.

Czy rozwiązanie śmierci Samanty będzie kluczem do wyjaśnienia tajemnicy z przeszłości?

Zawsze daję się skusić ciekawemu opisowi na okładce i tak też było tym razem. Spodziewałam się jednak czegoś innego, aniżeli dostałam. Chciałam ciekawego kryminału i niestety srogo się zawiodłam. To tyle jeśli chodzi o moje oczekiwania. Co znajdziecie w środku?

Mianowicie zagadkę kryminalną, która jest tylko wstępem, do opisu życia poszczególnych bohaterów. Fabuła niby opiera się na tym, dlaczego zabito Samantę, lecz autorka jakby o tym zupełnie zapomniała. Jest delikatna nutka tajemnicy, brak jakiegokolwiek śledztwa, czy chociażby próby przeprowadzenia czytelnika przez kulisy zbrodni. Mamy za to bohaterów, którzy zastanawiając się nad różnymi sprawami, jakby tak zupełnie przypadkiem, sami powoli docierają do sedna. Po lekturze naszła mnie tylko jedna myśl, że wszystko odbyło się, aż użyję kolokwializmu „po łebkach”, bez żadnej głębi, ot takie czytadełko.

Żeby nie było, że tylko minusy, to dodam, iż książka jest dobrze napisana pod względem tempa i stylistyki, jak również plus za to, iż autorka podjęła się próby zaskoczenia czytelnika zakończeniem. Czy jej się to udało, przekonacie się, jak przeczytacie.