Recenzja książki Dziewczyna z sierocińca

Tytułową dziewczynką z sierocińca jest Ernestine August. Na opisie jej losów oparta jest powieść.

Mała Niemka po wojnie przewieziona jest z Domu Wychowawczego w Breslau do Domu Dziecka w Dusznikach-Zdroju. Jej dzieciństwo przypada na czas II wojny światowej, a więc okres, w którym w takich placówkach nie było łatwo, a szczególnie dziecku wrogiego narodu. Ernestina próbuje po prostu przetrwać. Po wojnie, w chwili kiedy miała powrócić do swojego kraju, dostała propozycję adopcji przez Wandę, lekarkę z Warszawy. Jednak szczęście dziewczyny nie trwało długo.

Równolegle z historią Ernestiny, snuta jest opowieść o Eryku Hydryńskim, chłopcu z warszawskiej Saskiej Kępy. Jako młody chłopak zakochał się w Alicji, pięknej młodej lekarce, która zainspirowała go i nieświadomie wpłynęła na resztę jego życia.

Początkowo losy tych bohaterów są przedstawiane osobno, ale z czasem, pewnym zbiegiem okoliczności ich światy połączą się nierozerwalnie.

Książka opowiada historię samotnej dziewczyny, z ogromnym bagażem w postaci przeszłości i trudnym losem, jaki jej zgotowała teraźniejszość.

Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, dzięki czemu możemy lepiej wczuć się w myśli bohaterów i poznać ich motywacje czy argumentację.

Książka napisana bardzo monotonnie posiada wiele dłużyzn. Fabuła nudna, mało rozbudowana, a dialogi nijakie. O powieści można powiedzieć, że jest przewidywalna, bo brakuje w niej tajemnic, zwrotów akcji czy zaskoczeń. Historia bohaterów jest prosta, wręcz banalna. Pewne wydarzenia wręcz prosiły się o ich rozbudowanie, a były potraktowane pobieżnie, a do niektórych autorka nigdy już nie powróciła. Choć trudne dzieciństwo Ernestiny prosiło się o współczucie, to pani Parasiewicz nie potrafiła wywołać we mnie tych emocji. Akcja płaska, nudna, nijaka, a czytanie dłużyło mi się bardzo. Jak dla mnie do miana literatury pięknej tej książce jest daleko. Liczyłam, że może choć zakończenie będzie spektakularne, ale moje nadzieje były płonne.

Lektura ma wielu zwolenników, ale ja do tego zacnego grona się nie zaliczam.