Wysłannik śmierci recenzja

W Wiśle zostają odnalezione zwłoki młodej kobiety. Prowadząca śledztwo Emilia Pierzchała dostaje do pomocy Bernarda Grandera, któremu rok wcześniej zaginęła bez śladu czteroletnia córka. Czas jaki upłynął od jej zaginięcia spowodował wiele życiowych zmian.
Jak się okazuje komisarz znał ofiarę i jej rodzinę, a śledztwo w jej sprawie nabiera tempa. Dodatkowo stara się znaleźć dodatkowe odpowiedzi w sprawie zaginięcia córeczki, dla której jest w stanie poświęcić wszystko i łamać zasady...

Książka, w której nie ma nudy, a akcja wyskakuje z każdą kolejną stroną czasami zupełnie zaskakując swoim obrotem spraw. Wszystko za sprawą wielowątkowości, którą Pan Mariusz opanował i zaserwował dla swoich czytelników z pełnym dopracowaniem i szczegółowością. Jednak tutaj też mam za złe.
Początkowo wszystko jest rozwinięte, z każdym drobnym szczegółem, który niczym obraz pojawiał się w mojej głowie, jednak pod koniec zamiast dostawać kolejnych, miałam wrażenie, że autor chciał jak najszybciej doprowadzić wszystkie elementy do całkowitego wyjaśnienia bez zbędnych szczegółów. Dlatego brakowało mi jeszcze tych stopniowych przejść, jak z początku wciągającej lektury.

Dzieje się naprawdę wiele, taka ilość bohaterów w jednej historii wymaga nie lada skupienia. Mimo to czyta się szybko i z niezwykłym zainteresowaniem.
Jako ulubieniec krótkich bardziej poukładanych rozdziałów miałam nieraz kłopot odłożyć książkę podczas sięgnięcia między obowiązkami do lektury. I moim skromnym zdaniem, gdyby było ich więcej zdecydowanie byłoby przejrzyściej do miejsc i narracji odnoszących się do sytuacji wśród bohaterów.

W skrócie, Pan Mariusz tworzy naprawdę rozległe i wielowątkowe książki pełne akcji. Dzieje się w nich naprawdę sporo, niektóre sytuacje mogłyby się wydawać zbyt wymyślne, jednak niekiedy zasłyszane historie od ludzi są równie filmowe.

Zachęcam gorąco do lektury, a sama będę wypatrywać kolejnych książek autora.
Może warto pomyśleć o kilku tomach i w jednej serii zebrać wszystkie pomysły?
Polecam!