Recenzja książki Starsza pani wnika

 Komedia kryminalna, czyli w tym wypadku taka pół-serio opowieść o tym, co starszy człowiek jeszcze potrafi. Nie będzie tu wielkiego napięcia spowodowanego mrożącymi krew w żyłach uczynkami mordercy. Nie wzrośnie nam ciśnienie, chyba że z powodu niezgrabności pana detektywa, który broni się w tej roli tylko dzięki energicznej babci i jej kumpeli, które potrafią tropić niczym psy myśliwskie, choć na co dzień zajmują się bezdomnymi kotami. Może być dziwne, że panie tak dobrze radzą sobie ze zbieraniem informacji, a nie mogą przyłapać osiedlowego mordercy kotów. Z drugiej strony to tez kwestia rozeznania i doświadczenia, więc wiedzą pod czyj adres wstąpić (starsze panie z osiedli łączcie się!), by otrzymać odpowiedzi, a w przypadku kotów.. Cóż.. one niczego wyjawić nie potrafią. 
 
 Świat powieści zdominowany został przez kobiety i to w większości te silne babeczki, z pomysłem na siebie i w życiu zawodowym dają radę, ale cierpią na braki emocjonalnego dopieszczenia. Szczególna inicjatywę przejmują starsze bohaterki, górujące doświadczeniem i sprytem, pokazane jako aktywne panie na przekór temu jak w dzisiejszym świecie społeczeństwo spycha je na margines. Za to mężczyźni w najgorszych możliwych wcieleniach. Sami niegodziwcy, kłamcy lub bez charakteru, ciapowaci jak wnusio Jarek. Choć akurat ten gatunek na przestrzeni powieści ewoluował. Niczym z brzydkiego kaczątka wyłania się łabądek, nad którym trzeba by jeszcze popracować, ale nie oczekujmy, że w kilka chwil stworzymy geniusza.
 Akcja "śledcza" w wykonaniu staruszek, czy tez samego detektywa-amatora momentami przystawała, rozluźniając się na rzecz zwykłych zmagań z codziennością. Przez to cała opowieść zostaje wydłużona, ale w sumie nie mogę marudzić by było nudno.
 
 Zadziwiające jak wiele trafnych obserwacji zawiera Fryczkowska, w sumie, w nieskomplikowanej historii opowiedzianej prosto, aczkolwiek przez wnikliwego narratora, który sprytnie poddaje do wglądu wydarzenia z punktu widzenia wielu bohaterów. ukazane są różnice międzypokoleniowe, typowe dla różnego wieku problemy. Mamy nastolatki nierozumiane przez rodziców, popełniające błędy i zawodzący ich zaufanie dorośli oraz dojrzali dorośli nieradzący sobie z pewnymi aspektami życia i najstarsi, najczęściej niezauważalni w biegu codzienności. Przestawione karykaturalnie starsze panie czy Jaro, tak jak samo poszukiwanie odpowiedzi w prowadzonych dochodzeniach ma za zadanie bawić, ale z drugiej strony przebija się tu gorzki smak życia, takiego ludzkiego niedopieszczenia, porzuceń, niewypałów wśród relacji międzyludzkich.
 
 Podsumowując: sam pomysł na książkę dużo lepszy, niż wykonanie. Choć i to nie najgorzej. Nie każdy przy tego typu lekturach się odnajdzie. Zresztą sama mam za sobą ostatnio kilka w podobnym tonie i "Starsza pani wnika" jest jedną z tych, przy której najczęściej się uśmiechałam. A do tego miałam przyjemność z obcowania z tak oryginalnie nakreślonymi bohaterami. Do mnie ta pozycja trafiła.