Rzeźbiarz łez recenzja

Przyznam szczerze, że książki, które objętościowo przekraczają magiczną liczbę sześciuset stron, zawsze mnie przerażają.

Mogą okazać się długą, mozolną drogą lub i tak zbyt krótką przeprawą, której nie chce się kończyć.

"Rzeźbiarz łez" to książka, której nie da się nie pochłonąć. Z początku wiele rzeczy może wydawać się skomplikowanych, jednak każda strona daje możliwość dokładnego poznania wszystkiego od podstaw.

Głównych bohaterów historii poznajemy, kiedy są jeszcze nastolatkami, ale bliżej im do młodego, dorosłego wieku. Poznajemy ich w przełomowym momencie, kiedy to w końcu, po wielu, wielu latach przebywania w sierocińcu, trafiają do rodziny adopcyjnej. Największym marzeniem bohaterki było to, żeby ktoś ją w końcu zauważył, przygarnął. Szczęśliwa z tego powodu chce zrobić wszystko, aby adopcja doszła do skutku. Przeszkodą może stać się tylko fakt, że wraz z nią, do nowej rodziny trafi Rigel, chłopak, który wywołuje w niej niepokój. Jak może skończyć się dla nich ta sytuacja? Nienawiść, niepokój, dystans, szacunek, fascynacja, zauroczenie... Te uczucia, wielokrotnie sprzeczne, zawładną bohaterami. To mieszanka niezwykła, dzięki której otrzymałam coś nietuzinkowego.

Wow, wow i jeszcze raz wow. Teraz już rozumiem fenomen tej książki na zagranicznych platformach. Dla mnie stała się ona czymś idealnym. Zaczynając od aspektów wizualnych, które da się zauważyć od razu. Przepiękna, twarda oprawa, która z początku czytelnikowi niewiele mówi. Jednak po lekturze będziecie wiedzieć, jak bardzo ta okładka jest idealna, jak znakomicie dobrane zostało to, co na niej widnieje.

Druga sprawa, to styl, którym książka została napisana. Nie jest to zwyczajna historia. Podczas czytania nie powinno nas nic rozpraszać. Powinniśmy całkowicie dać się zatracić w tym niezwykłym języku. Wszytko jest bardzo podniosłe, opisane z gamą emocji, o których nie miałam pojęcia. Bardzo dawno nie zaznaczyłam tak wielu fragmentów, tylko po to, żeby móc do nich szybko wrócić. Mimo tej swojego rodzaju patetyczności, bardzo łatwo jest nawiązać więź z bohaterami. Ujrzeć ich dusze, poznać lęki, zobaczyć to, co jest w nich destrukcyjne oraz to, co jest najpiękniejsze. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłam w stanie zajrzeć tak głęboko w czyjś umysł.

Kolejnym aspektem jest oczywiście cała fabuła. Czy dało się przewidzieć część rzeczy? Pewnie tak, ale nie zmienia to faktu, jak bardzo czułam na sobie oddziaływanie, dosłownie każdą częścią mojego ciała, umysłu. Otrzymałam ogromną dawkę przeszłości Niki i Rigela, pozostałych bohaterów, która bardzo zabolała. Płakałam, zanosząc się spazmatycznie, gdy czytałam o nich w czasie teraźniejszym. Uśmiechałam się, kiedy pojawiały się lepsze chwile, gdyż między nimi a cierpieniem toczyła się ciągła batalia.

Bohaterowie. Jestem wdzięczna za wszystkich, którzy zostali tu wykreowani. Każda z postaci, (oczywiście, Nica i Rigel wiodą prym) odgrywa tu bardzo ważną rolę. Są one różnorodne. Niestety, pełnią również rolę ostrzeżenia, nie tylko czegoś pięknego. Niezwykły obraz rodziny z wyboru, przyjaźni, dla której warto poświęcić wszystko.

"Rzeźbiarz łez" to jedna z najpiękniejszych, śmiem twierdzić, że może i najpiękniejsza historia o miłości tak ogromnej, która przetrwa wiele, tylko po to, żeby mogła być jeszcze większa. Dzięki niej w głowie pozostaje to nieczęste uczucie kaca książkowego, takiego, który ma za zadanie nas oczyścić, pozostawiając ogrom nadziei. Mam wrażenie, że ta historia zapiera dech w piersi, który jesteśmy w stanie ostatecznie wypuścić dopiero na sam koniec.