Kochanka pana Brontë recenzja

Jeśli szukacie w powieści "Kochanka pana Brontë atmosfery i nastroju znanych z twórczości sióstr Brontë czy chociażby z ich biografii, to muszę rozczarować każdego, kto sięgnie po tę pozycję - tego klimatu w tej książce nie znajdzie. Zabrakło tajemniczości, niedopowiedzeń, intrygujących pytań, uczucia literackiego zauroczenia członkami tej rodziny. I choć najbardziej z rodu Brontë został w powieści wyeksponowany Branwell, pozostaje pewien niedosyt, zwłaszcza jeśli Anne jakby tylko przemknęła przez kilka stron, a Charlotte, którą spotykamy na cmentarzu, została odmalowana niczym zimny posąg. Autorka badała wprawdzie dzieje i twórczość rodziny Brontë podczas studiów uniwersyteckich, lecz ich ducha w swojej powieści nie odnalazła. To tyle tytułem zarzutów.

Jaką zastosować linię obrony wobec Finolii Austin? Otóż taką, że nie jest to powieść o Branwellu Brontë, choć pojawia się on w tytule. Jest to studium kobiety, która pragnęła miłości, wzajemności i nie chciała być sprowadzona (po ślubie) do roli kłody leżącej na wznak na łóżku, bo gdyby tak oplotła nogami męża podczas stosunku i złapałaby jego rytm, to usłyszałaby, że zachowuje się jak ladacznica. To historia kobiety, która odkrywa swoją zmysłowość, czerpie radość z miłości cielesnej, a nie tylko oddaje się i milczy. Pełni spełnienia zaznaje dopiero w ramionach swojego kochanka - pana Brontë. Od tamtego czasu wiele się zmieniło w naszej obyczajowości, kobiety już nie są traktowane tak przedmiotowo, ich rolą nie jest tylko rodzenie dzieci, więc łatwiej nam zrozumieć pragnienia Lydii Robinson. A nawet trochę jej kibicujemy, bo mieć kogoś, kto nas nie chce, to gorsze niż nikogo nie mieć oraz zabawne, że kobiety i mężczyźni walczą, gdy zbliża się śmierć, ale niewielu z nas broni się, krzyczy, gdy za życia składa się nas do grobu.

Czytając "Kochanka pana Brontë" należy pamiętać, że jest to fikcja literacka, o czym w posłowiu pisze sama autorka. Jak było naprawdę z romansem Branwella Brontë? Raczej się tego nie dowiemy, gdyż rzeczy kompromitujące rodzinę Brontë zostały zniszczone, a winowajczynią jest Elizabeth Gaskell, która dokonała selekcji i ostatecznego unicestwienia dokumentów, które dzisiaj dałyby odpowiedzi na wiele pytań. To między innymi dlatego ta rodzina pozostanie tajemnicza na zawsze, ale też jest i będzie tematem, inspiracją dla wielu pisarzy, którzy wykorzystując wątki z ich życia stworzą nowe utwory - oparte na faktach lub będące jedynie wymysłami ich fantazji. Taki jest właśnie "Kochanek pana Brontë". To romans, który trochę daje do myślenia, ale pozostaje po nim również pewien niedosyt, bo nie tego się spodziewałam.

Na zakończenie bardzo mądry cytat: Macierzyństwo polega na mówieniu prawdy, nie pocieszaniu.