Histeria recenzja

Na kontynuację "Wrzasku" czekałam jak nigdy dotąd. Pierwszą książkę Pani Janiszewskiej pochłonęłam. To nie był zwykły kryminał. To była podróż w głąb ludzkich emocji, frustracji, które są z nami na porządku dziennym. To była naprawdę świetny debiut na naszym rynku. "Histeria" to również książka, która uderza subtelnie w temat tabu związany z dziećmi. Wątek kryminalny jest poboczny, w książkach Janiszewskiej pierwsze skrzypce grają ludzkie słabości, do których się nie przyznajemy, które chowamy zakładając na siebie maskę.

Teraz Bruno musiał się zderzyć nie z własnymi demonami, lecz demonami małych dzieci. W Warszawie dochodzi do brutalnego morderstwa kobiety, której roztrzaskano głowę. Na domiar złego nie ma żadnych świadków, którzy by naprowadzili śledczych na trop. Do tego mamy malutkie dziecko, które było jedynym świadkiem i jest jedynym kluczem. Lara natomiast jest na tropie Fantoma, postaci w białej masce, która terroryzuje wieczorami ludzi. Sama też jest ścigana przez tych, których tropiła w swoim dziennikarskim śledztwie. W jej poszukiwaniach pomaga Paweł - jej dawny redaktor naczelny, który po śmierci żony stoczył się na dno. Naprowadza ją na pewien artykuł, który może pomóc zdemaskować Fantoma. Równolegle z akcją naszych głównych bohaterów zapoznajemy się bardziej z Bartkiem - bratem Larysy. Jego też dopadają problemy, które sam chce rozwiązać. Teoretycznie wszystkie sprawy można połączyć w jedno, sprowadzają się do dzieciństwa...

Fabuła w książce jest bardzo dobrze poprowadzona. Lawirujemy w wątku kryminalnym powoli odkrywając karty. Morderca jest bliżej niż myślimy. Temat tabu jest tutaj bardzo subtelnie pokazany, ale w dobitny sposób uświadamia jak wielki jest to problem społeczny. Czytając, człowiek sobie uświadamia jak wiele złego może się dziać za zamkniętymi drzwiami domu. Czytając niektóre opisy, nóż otwierał się w kieszeni. Sama jestem mamą, więc nie rozumiem jak można krzywdzić własne dziecko? Autorka pokazała jak okrutna może być mama. Pokazała też do czego może doprowadzić stawianie muru między dziećmi, niby z troski - historia Fantoma. Przy tej historii mogą polać się łzy. Co do rozwiązania sprawy, to układając poszczególne puzzle podrzucane przez profilerkę, szybko możemy wskazać mordercę. Nie był on dla mnie zaskoczeniem.

Książkę czyta się bardzo dobrze, z każdą następną stroną chce się więcej, aż nagle przychodzi koniec. I czekanie na finał, który zapowiada się wisienką na torcie. Ciekawość mnie już zżera, bo zastanawiam się jaki teraz problem będzie nam towarzyszył w trzeciej części.