Recenzja książki Gryzik

Historia Gryzika i jego Chłopca (albo Chłopca i jego Gryzika, zależy jak na to spojrzycie) wzięła mnie z zaskoczenia – przyznam, że nie oczekiwałam po tej książeczce niczego specjalnego, a już na pewno nie tego, że mi się łezka w oku zakręci pod koniec lektury. Tymczasem krótka, bo licząca sobie ledwie 44 strony, opowieść Moniki Kamińskiej sprawiła, że zrobiło mi się miło i ciepło na sercu. I że chcę teraz własnego Gryzika, któremu będę mogła wynosić miseczkę z mlekiem dwa razy dziennie.

A opowieść ta zaczyna się od ogona. Od brzydkiego ogona, dodajmy. I od ciekawości. Ale takiej ciekawości dziecięcej, pełnej zachwytu światem. Od ciekawości, która zakłada, że istota kryjąca się w ogrodzie nie chce nas zjeść.

Z drugiej strony historia zaczyna się od odwagi. To znaczy, minęło trochę czasu, codzienny powtarzalny rytuał polegający na pojawianiu się miseczki z czymś Absolutnie Przepysznym zapewnia poczucie bezpieczeństwa... Wystarczy się więc tylko teraz pokazać, wyjść ze swojej kryjówki, chociaż łapki się trzęsą ze zdenerwowania i... nawiązać przyjaźń!

Przyjaźń prowadzi do uczucia szczęścia – do ciepłego i radosnego uśmiechu, do kłapiących radośnie uszu. Ale to nie może wiecznie trwać, bo pojawiają się dorośli, którzy boją się o swoje młode. I chcą przepędzić stworka z okolicy.

Ale Gryzik, mimo lęku, który odczuwa, jest bardzo dzielny i tęskni za swoim Chłopcem (a Chłopiec tęskni za Gryzikiem, nie myślcie, że nie!).

Jak kończy się ta opowieść? Happy endem, ale takim ciepłym, delikatnym i wrażliwym.

W ,,Gryziku'' pojawia się mnóstwo różnych uczuć i emocji: mamy ciekawość, odwagę, przyjaźń, szczęście, strach, lęk, tęsknotę... przede wszystkim jednak mamy w tej opowieści do czynienia z empatią. Dzięki temu, że historię poznajemy z dwóch perspektyw – Chłopca i Gryzika – dziecku łatwiej jest utożsamić się z bohaterami, zrozumieć ich uczucia, wytłumaczyć je sobie i poczuć je tak, jakby były jego własnymi.

Perspektywy o których mowa są ważne też dlatego, że Chłopiec początkowo postrzega Gryzika poprzez jego powierzchowność – bardzo często czytamy, że Gryzik jest brzydkim stworzeniem. Ale to w niczym nie przeszkadza, bo Chłopiec potrafi patrzeć głębiej, poza wygląd. Potrafi dostrzec prawdziwego Gryzika i jego wartość. Potrafi zachwycić się jego mięciutkim futerkiem.

Gryzik z kolei zwraca uwagę na to, co często jest pomijane – na drobne zmiany w mimice twarzy, na to czy czyjeś oczy uśmiechają się czy nie, czy są smutne, czy okolone zmarszczkami gniewu...

Książka Moniki Kamińskiej jest jedną z tych pozornie zwyczajnych historii, jakich pełno na bibliotecznych i księgarskich półkach – ale kryje się w niej głębia, która poruszy nie tylko małe serduszka dzieci, ale i duże serca dorosłych. I przypomni nam, że tak naprawdę w głębi duszy wszyscy chcemy zostać przytuleni przez takiego Gryzika, żeby już nikt nie był smutny ani zły.