Jak płakać w miejscach publicznych recenzja

Jeśli zastanawiacie się, czy powinniście iść do psychiatry, zapewne powinniście.

To nie jest książka o tym, że dostajecie od życia cytryny i robicie z nich lemoniadę. Bliżej jej do historii mojego kolegi, którego rzadka i nieuleczalna choroba stopniowo pozbawiała władzy nad ciałem, w tym strunami głosowymi. Gdy się poznaliśmy, mógł już tylko szeptać. „Powiedziałem rodzicom, że żądam adwokata – napisał kiedyś. Zrozumieli »awokado« i przynieśli mi mango”.

Książka o depresji, taplaniu się i wychodzeniu z niej, zbudowana zupełnie na regułach autorki.

Po książkę sięgnąłem w ramach akcji Czytaj PL, jednak już wcześniej zauważyłem ją wśród gąszczu premier, wydała mi się intrygująca. I taka właśnie ona jest. Inna. Pierwszy raz czytałem książkę, która byłaby tak szczera, bezpośrednia i bezkrytyczna wobec samej siebie. Autorka opisuje w niej swoją chorobę, jaką jest depresja, jak ona u niej przebiegała i jak starała się z niej wyjść. Przytacza nam także historie o poszukiwaniu i relacjach z terapeutami, reakcjami na wieść o przypadłości jej rodziny i przyjaciół. Bo myślę że każdy, kto podejrzewa u siebie depresję, chciałby wiedzieć wszystko, co znajduje się w tej książce m.in. jak powiadomić o tym bliskich. Całość okraszona jest wyśmienitym humorem. Parę razy zaśmiałem się w głos, zwłaszcza na fragmencie przytoczonym powyżej. Szczególnie na początku, zostajemy ogłuszeni dowcipem, im dalej w las, trochę on wygasa. Powieść składa się z uważam dobrze dobranych i trafnych metafor, porównań godnych wielkich pisarzy i pisarek.
Sądzę, że najważniejszą funkcją i celem tego dzieła, była autoterapia Emilii. Wylała ona na papier swoje przemyślenia, troski, przeszłość, co powinno pomóc jej w postrzeganiu siebie i swojej choroby. Ocena każdego czytelnika powinna być adekwatna do tego, jak wydanie tej książki wpłynęło na życie autorki. Ja oceniam ją na 7 gwiazdek, ponieważ bawiłem się przy niej dobrze (jakkolwiek można dobrze bawić się przy książce o depresji!) i uważam, że może ona wnieść coś w życia osób z podejrzeniem lun zdiagnozowaną depresją.