Piękne zielone oczy recenzja

Jesień to czas, kiedy sięgam po nieco grubsze pozycje. Kocyk, kawa i koty sprawiają, że lepiej się czyta pokaźne cegły. Piękne zielone oczy na mojej liście książek do przeczytania zajmowały dość wysoką pozycję. Przepiękna okładka, tak prosta, a jednocześnie tak bardzo wymowna i tajemnicza. Nie zdradza zbyt wiele, a jednocześnie te cieple i spokojne oczy zapraszają nas do odkrywania czegoś nowego. W tych oczach schowane jest doświadczenie, ciepło i tęsknota.

Pierwsze kartki książki uzmysłowiły mi, że to nie będzie prosta i łatwa lektura. I nie chodzi tu tylko o tematykę, która skupia się na losie więźniarki w obozie koncentracyjnym, ale bardziej na formie opowieści. Jest on nieoczywista, niejednoznaczna i niemówiąca wprost o pewnych rzeczach. Urwane zdania wyrwane z kontekstu gdzie jedno nie wynika z drugiego. Tak naprawdę nie wiemy, jak bohaterka opowieści znalazła się w obozie. Wszystko pozostaje jednym wielkim domysłem. Co prawda sam opis domu publicznego ratuje sytuacje, jakkolwiek to brzmi, ale sceny na długo pozostają w pamięci. Dalej niestety jest już tylko gorzej. Filozoficzne rozważania rabina, które stanowią większość część książki, kompletnie nie przypadły mi do gustu. Nie potrafiłam się w nich odnaleźć, nie przemawiały do mnie. Wielokrotnie miałam poczucie, że przysłaniają całą opowieść o kobiecie.

Męczyłam się strasznie i tak naprawdę, gdyby nie mój upór i Legimi, to nie wiem, kiedy bym ją przeczytała. Po przeczytaniu, a raczej umęczeniu zajrzałam na opinie czy inni czytelnicy mają podobne zdanie do mojego. I tu przeżyłam niemały szok, bo nie jestem jedyna. Można powiedzieć, że są tutaj skrajne obozy. Jedni zachwycają się lekturą, a drudzy tego nie rozumieją. Ze smutkiem muszę przyznać, że zaliczam się do tych drugich.

Nie chce jej Wam odradzać, bo wnosi ona niewątpliwy wkład do literatury obozowej. Przede wszystkim opisane zdarzenia są faktami, a nie wymysłem autora. Nie mniej jednak ja nie potrafiłam się w niej odnaleźć. Być może przez formę napisania, bo sama treść się broni. Szkoda, bo liczyłam na coś zupełnie innego.