Jesienna miłość recenzja

Historia wielkiej miłości, która zawładnęła sercami dwojga ludzi stojących u progu dorosłości poruszyła miliony czytelników na całym świecie, a jej ekranizacja z Mandy Moore i Shane Westem w rolach głównych doczekała się kilku nagród, a przede wszystkim uznania ze strony widzów. Mowa oczywiście o „Jesiennej miłości” – jednej z najgłośniejszych i podobno również najlepszych książek w dorobku Nicholasa Sparksa.

Nie mam nic do samej treści. Poruszająca historia niepozornej dziewczyny i chłopaka „z wyższych sfer” jest może trochę naiwna, ale na swój sposób piękna. Postacie Jamie i Landona to przykład miłości, poświęcenia i oddania nie tylko drugiemu człowiekowi, ale i Bogu. To również lekcja wiary i pokory, pełna smutku i nadziei zarazem. Sparks ukazuje przemianę jaka wraz z rozwojem śmiertelnej choroby zachodzi w bohaterach, próbując w ten sposób przekazać nadrzędne wartości. Ale nawet najlepsze historie zostają przyćmione, kiedy sposób w jaki są serwowane czytelnikowi przyprawia o bóle głowy. A formie mogłabym sporo zarzucić. Warsztat literacki Sparksa pozostawia wiele do życzenia, a powtarzające się co chwilę zwroty mocno zszargały moje nerwy. Ile razy na zaledwie dwustu stronach można czytać „Jeśli wiecie co mam na myśli”, „Jeśli potraficie to zrozumieć”, „Jeśli potraficie to sobie wyobrazić” i „Nie zrozumcie mnie źle”? Traktowanie potencjalnego czytelnika jak ignoranta bez zdolności do samodzielnego myślenia trochę przyćmiewa emocje, które ta powieść powinna wywoływać. Panie Nicholasie, tak, jesteśmy w stanie to zrozumieć! Wszak zamiast zawiłych metafor, które nasuwają pytanie „co autor miał na myśli”, znajdziemy tu prosty (żeby nie powiedzieć – prymitywny) język, przez co można odnieść wrażenie, że książka kierowana jest raczej do przedszkolaków aniżeli do młodzieży i dorosłych. Nie żartuję, prostota w tej książce bije po oczach i jakoś tak mija się z powagą zawartej w niej historii.

Zdążyłam się już przyzwyczaić do tego, że książki Nicholasa Sparksa wypadają słabiej niż ich ekranizacje. Jest w nich potencjał, który doskonale potrafią wydobyć reżyserzy i scenarzyści, ale w książkach zawsze czegoś brakuje. Albo po prostu styl tego autora zupełnie się ze mną nie lubi. Po kolejnym rozczarowaniu jego twórczością, z całą odpowiedzialnością stwierdzam: Sparks nie jest dla mnie. Powiem tyle: jeśli czytaliście książkę to koniecznie obejrzycie ekranizację. Za pierwszym razem na pewno będzie się podobać (choć i tu mam pewne obawy, bo dziś odbieram ją zupełnie inaczej niż kilka dobrych lat temu), a morze wylanych łez macie gwarantowane. Jeśli zaś widzieliście film, a nie znacie literackiego pierwowzoru to nie traćcie cennego czasu. Tyle innych, a pewnie i lepszych książek czeka na przeczytanie!