Recenzja książki Jutro nie mieści się w głowie. Dzienniki pandemiczne

"Staję na balkonie. W tym samym miejscu pracuję, w tym samym miejscu przejmuję się. Dotąd nigdy nie przeszkadzały mi weekendy w czterech ścianach. Przecież jestem domatorem. Współczuję eksploratorom, latawcom, tym, których świerzbi i nosi. Ja nie wiem, jak wy dajecie radę."
.
Pandemia złapała nas w pół kroku. Zatrzymała niezależnie od statusu społecznego, wywołała niepokój i nieproszona rozgościła się na dłużej. Wtłoczyła w nasze dusze wszystkie niechciane emocje, od frustracji, po paraliżujący strach. Nie tylko o siebie, przede wszystkim o bliskich. Okazało się, że musimy zweryfikować swoje życia na każdym z możliwych poziomów; zrobić rachunek sumienia, dać się zniewolić, wziąć na siebie odpowiedzialność. Postawiła nas w stanie gotowości. Tylko czy na taki scenariusz można było się przygotować?
'Zdalne' nabrało nowego znaczenia, praktycznie każdy aspekt życia został opatrzony łatką "online" - zakupy, praca, nauka - kiedyś mówiliśmy, że korzystamy z internetu, pracujemy w domu, dzisiaj to wszystko zawiera się w jednym, znienawidzonym już słowie - 'zdalnie'. Kazano nam zostać w domu, więc zostaliśmy. Przyszło nam zapłacić za to wygórowaną cenę.

"Jutro nie mieści się w głowie. Dzienniki czasu pandemii." to nic innego jak obraz początkowych relacji. Zapis niepewności o jutro, projekcja lęków, które dopadły nie tylko autorów tej książki ale także każdego z nas. Jest przerażająca, bo uzmysławia okropną prawdę - coś co liczyliśmy, że potrwa chwilę, trwa już rok i końca nie widać. Ale także, wraz z myślą, że nie jest się w odczuciach odosobnionym, przynosi ukojenie. Ta książka jest dziennikiem prowadzonym z różnych perspektyw, pełnym słodko-gorzkich anegdot, które bawią dziś przez łzy. Można czytać i w duchu przyznawać autorom rację: ja też tak miałam/miałem. Książka, która jest świadkiem różnych stanów jakich doświadczali autorzy, pełna strachu, zrozumienia, niekiedy buntu. Tylko przeciw komu możemy się buntować?

Książka przyniosła mi swego rodzaju pociechę. Kiedy wszystkie, tak podobne do moich, uczucia zostały spisane, mogłam w pewien sposób odetchnąć, z myślą - nie tylko ja się boję.

Pięknie wydana pozycja, z nietuzinkową okładką, na lata zostanie powiernikiem tych niewiarygodnych czasów.

Książkę przeczytałam dzięki Klubowi Recenzenta serwisu nakanapie.pl, za co serdecznie dziękuję!