Życie, które znaliśmy recenzja

Czy zastanawialiście się kiedyś, co by się stało, gdyby asteroida zderzyła się z Księżycem, powodując ciąg najróżniejszych katastrof? Miranda, zwyczajna szesnastolatka z Pensylwanii, też nigdy o tym nie myślała. W jej życiu nie działo się nic nadzwyczajnego; codzienność składała się z chodzenia do szkoły, spraw rodzinnych, problemów z przyjaciółkami i nieodwzajemnionych miłości. Nikt nie podejrzewał, że to wszystko w jednej chwili się skończy.
„Życie, które znaliśmy” to pierwsza część popularnej trylogii dla młodzieży, utrzymanej w lekkiej konwencji science-fiction, stworzonej w 2006 roku przez Susan Beth Pfeffer, a przetłumaczonej na język polski dopiero sześć lat później. Historia opowiedziana jest z perspektywy pamiętnika pisanego przez Mirandę. Z jej zapisków dowiadujemy się, że pewnego dnia prosto w Księżyc uderzyła asteroida. To wydarzenie stało się przyczyną rozmaitych katastrof. Ogromne fale tsunami zalały część krajów, miasta zostają całkowicie zniszczone przez trzęsienia ziemi i wybuchy wulkanów. Giną tysiące ludzi. Panika się szerzy, zaczyna brakować prądu i jedzenia. Ci, którzy przetrwali na nowo muszą uczyć się żyć w zupełnie innych warunkach. Te wszystkie wydarzenia oraz nową codzienną rzeczywistość Miranda codziennie opisuje w swoim zeszycie, stając się tym samym swoistym kronikarzem swojego pokolenia. Ukazuje ona zmieniające się relacje między ludźmi i sprawy dotąd nieważne, które nagle stają się priorytetowymi. Zmuszona radzić sobie w coraz trudniejszych sytuacjach, na nowo zaczyna doceniać wartość rodziny i przyjaciół.
Historia jest ciekawa, jednak momentami bywa nużąca. Być może wynika to z często nazbyt drobiazgowych opisów poszczególnych czynności, jak i dużej ilości przemyśleń głównej bohaterki. Mimo tego bez wątpienia zainteresuje młodych wielbicieli literatury z pogranicza science-fiction.