Zabójca znika w mroku recenzja

To było ciekawe doświadczenie, nigdy dotąd nie spotkałam się z kryminałem, w którym sama zbrodnia schodzi na dalszy plan, a prym wiodą psychologiczno-filozoficzne rozważania bohaterów. Bohaterów, bo choć opis na okładce sugeruje, że słynie z tego Jan, nasza główna postać, pozostali podejmowali rozważania w podobnym tonie. Niejednokrotnie miałam wrażenie, że choć postaci się różnią, to wciąż myślą tak samo. Brakowało mi w tym przypadku różnorodności. W mojej ocenie, wiele z tych monologów nie wnosiło zupełnie nic do fabuły, przez co całość okazała się odrobinę zbyt mocno rozwleczona. Proporcjonalnie, tak jak wspomniałam, książka składała się w 30 procentach z crème de la crème, czyli arcyciekawego wątku kryminalnego, a pozostałe 70 procent stanowiły monologi i czasami dialogi między bohaterami.

To co gryzło mi się od samego początku to konstrukcja stylistyczno-językowa. Bardzo wiele w niej powtórzeń, przez pewien czas niemal każdy akapit zaczynał się od imienia bohatera. Ponadto naszego głównego bohatera - Jana - cechuje mocno zakorzenione stereotypowe myślenie.

Śmietankę stanowił ten wspomniany wątek kryminalny, który trzymał mnie mocno przez cały czas. Nie mogłam porzucić lektury, chciałam wiedzieć kto stoi za zabójstwami i jakie są jego motywacje. Ponadto autor, co szczególnie zasługuje na uwagę, wpędza nas w maliny i próbuje skierować uwagę na wiele innych rzeczy dookoła. Rozwiązanie zagadki jest niemalże niemożliwe. Świetny plot twist. Dobrze uzasadniona motywacja i te rozważania natury moralnej.

Gdyby cała książka utrzymana byłaby w tym tonie - byłabym zachwycona w 100 procentach. Zbyt mało kryminału w kryminale, co koniec końców mocno wpływa na moją ocenę końcową. Ponadto jak wspomniałam wiele wątków okazało się zbędnych, a mam tutaj na myśli bardzo wnikliwy opis miejsca pracy Jana, jego współpracowników, oraz samego, szczegółowego planu dnia. Same filozoficzne rozważania mocno mi ciążyły, wiem jednak, że w taki sposób autor prawdopodobnie chciał tchnąć nieco świeżości.