Bielszy odcień śmierci recenzja

Są takie książki, które pochłaniają od pierwszej strony i tak właśnie było z "Bielszym odcieniem śmierci".
Już sam punkt wyjścia jest szalenie interesujący. U podnóża Pirenejów znajduje się szpital psychiatryczny dla najbardziej zwyrodniałych morderców. Placówkę poznajemy oczami młodej lekarki, która zaczyna tam pracę. Tymczasem niedaleko na stacji kolejki linowej zostają znalezione brutalnie okaleczone zwłoki... konia. Ponieważ ogier należał do jednego z najbogatszych Francuzów sprawa zostaje potraktowana bardzo poważnie i trafia do Martina Servaza. Gdy wkrótce pojawiają się kolejne zwłoki tym razem ludzkie a na miejscu zbrodni zostają znalezione ślady DNA najgroźniejszego z pensjonariuszy szpitala Servaz wie, że śledztwo nie będzie łatwe.
Klimat, klimat, klimat...  Uwielbiam takie klimatyczne kryminały, tu nie dość, że mamy przecudowne górskie widoki to jeszcze spowite sporą ilością śniegu. Minier dużo miejsca poświęca opisom ale robi to w tak cudownie plastyczny sposób, że bez trudu wyobraziłam sobie każdą ośnieżoną gałązkę jodły, śliską skutą lodem drogę czy zimny, przenikający do szpiku kości wiatr. Intryga kryminalna stoi na wysokim poziomie, autor stale kluczy, dodając nowe tropy, rzucając nowe podejrzenia i fundując zaskakujące zwroty akcji. Ostatecznie rozwiązanie okazuje się dość proste ale wszystko jest tak umiejętnie poprowadzone, że nie mogę znaleźć żadnego powodu do narzekań. Główny bohater czyli Martin Servaz daje się lubić, to kolejny z całej rzeszy książkowych śledczych, dla których praca policjanta jest sensem życia. Jego współpracownicy to również galeria ciekawych charakterów. Bardzo przyjemnie obserwować jak prowadzą dochodzenie.
Po raz kolejny w niedługim czasie sięgam po europejski kryminał i po raz kolejny jestem zachwycona. Stylem narracji, nietuzinkowym klimatem i zawiłą zagadką kryminalną. Polecam.