Głos Pana recenzja

Z powodu moich zainteresowań kosmosem, moją skłonnością do zadawania pytań o naturę i egzystencję, do dzielenia włos na szesnaścioro lub więcej znajoma osoba poleciła mi „Głos Pana”. To było moje drugie spotkanie z Lemem i mimo, że mój mózg pracował na najwyższych możliwych obrotach i spotkanie było trudne, nie jest ono ostatnie.

Faktycznie, lektura ciekawa, zmuszająca do myślenia, do zadawania nieoczywistych pytań, intrygująca. Pomysł z „Gwiazdowym listem” w strumieniu neutrinowym, hipotezy naukowców, czym jest tak naprawdę, intencji nadawców (z jednoczesnym trzymaniem w pamięci myśli, że wcale nie musi być żadnej intencji i nie muszą istnieć żadni nadawcy), sposoby i próby jego odczytania przez naukowców z różnych dziedzin, ich starania – dla mnie bomba! Jednak jest to jednocześnie lektura niemożliwie złożona pod względem formy przekazu – hermetyczny, naukowy język, zdania wielokrotnie złożone, w których człowiek gubi myśl wszelką i musi zaczynać od nowa. Porwałam się na powieść z ogromnym zapałem, ale jak szczerbaty na suchary. Pojęcia, które się pojawiały były jak skorupki w pysznym cieście, które powodowały nieznośny zgrzyt i chęć odłożenia reszty. Ogólnie powieść na duży plus, ale ja przyjmowałam treść mozolnie i często ze słownikiem – wielu pojęć nie rozumiałam, choć fascynowała mnie logiczna argumentacja wywodów matematyka. Próbowałam za nią nadążyć. Z różnym skutkiem…

Surrealizmem było dla mnie wyhodowanie z informacji wydobytych z potoku neutrinów pseudoplazmy zwanej „Żabim skrzekiem”… a potem właściwości tej plazmy… Lem, stworzył coś z niczego. Słowem. I tym słowem Lem powoduje interakcję z czytelnikiem, samoistnie zadajesz sobie pytania. I podążasz razem z nim szukając odpowiedzi.

Zestawia Lem nasze ziemskie, ludzkie rozumowanie z hipotetycznym rozumowaniem istot z innej części wszechświata. Czy faktycznie byłoby możliwe zrozumienie między nami i „nimi”, skoro kształtują nas inne doświadczenia i otaczająca rzeczywistość i nadawanie jej znaczeń według tych doświadczeń? Dlatego i my się między sobą jako ludzie nie rozumiemy, a co dopiero porywać się na rozumienie innych bytów… myślę, że między innymi i to chciał pokazać pisarz.

Książka jest bardzo złożona, po dłuższym namyśle stwierdzam, że część poruszonych przez niego problemów jest widoczna od razu, zaś zrozumienie innych wymaga czasu i dystansu. Oraz trochę wiedzy o życiu samego Lema. Ja jej nie posiadam, więc jeszcze trochę przede mną.

Książka jak najbardziej do powtórnego przepracowania. Ze skupieniem uwagi na najwyższym poziomie.