Kot, który czytał wspak recenzja

Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym jakie właściwości posiadają kocie wąsy? Czy to prawda, że te zwierzęta wyposażone zostały w szósty zmysł? Gdy poznajemy kota o wdzięcznym imieniu Kao K’o-Kung dowiadujemy się, iż oprócz umiejętności przepowiadania przyszłości, potrafi on również czytać wspak. Ten wyjątkowo inteligentny zwierzak staje się dobrym przyjacielem głównego bohatera powieści pani Braun, redaktora Qwiellerana. Zgrana para jest na tropie zbrodni popełnianych wśród śmietanki artystycznej miasta, a rozwiązanie zagadki będzie bardzo zaskakujące.

„Koty, który czytał wspak”, to pierwsza część 30-tomowej serii o niespotykanym kocie syjamskim Koko i jego wiernym przyjacielu Jimie Qwilleranie. Historia zaczyna się mało zachęcająco, mianowicie od zlecenia na napisanie artykułu, które dostaje dziennikarz. Książka przykuwa uwagę dopiero wtedy, gdy dochodzi do pierwszego z morderstw, a następuje to zupełnie niespodziewanie. Śledztwo jest prowadzone mało dynamicznie i nie potrafi trzymać czytelnika w napięciu. Co prawda, intryguje, ponieważ nie możemy snuć nawet najmniejszych domysłów na temat tego, kto jest zabójcą, jednak czegoś tutaj zabrakło. Qwilleran zdaje się być osobą bierną w całym zamieszaniu zaistniałym przez morderstwa, a jednak odgrywa rolę „głównego detektywa”. Jest w stanie rozwiązać zagadkę nie dokonując głębszych oględzin miejsca zbrodni, nie przeprowadzając wywiadów z mieszkańcami miasta i nie orientując się w łączących ich relacjach. Redaktor został obdarzony pięknymi wąsami, które również posiadają zdolności nadprzyrodzone i możemy domniemać, iż to one są sprawcą cudownego „olśnienia” detektywa-hobbisty. Jim posiada również umiejętność wzbudzania zaufania, dzięki któremu potrafi łatwo uzyskać prywatne informacje i sekrety niedawno poznanych ludzi. Nasz główny bohater jest, po prostu, niesamowitym szczęściarzem.

Mimo wyidealizowanego pana dziennikarza, który mógłby posiadać chociaż jedną wadę, powiastka jest bardzo klimatyczna i, jeśli można tak o książce powiedzieć, przytulna. Czytając o mieszkaniu, które wynajmuje Qwilleran miałam poczucie ciepła i bezpieczeństwa. Ponad to, sam Koko jest postacią niesamowicie frapującą. Chyba każdy właściciel kota zastanawiał się kiedyś nad tym, ile jego zwierzak posiada zmysłów, a więc stworzenie Kao K’o-Kunga nadprzyrodzoną istotą nie było aż tak kontrowersyjne, jak w przypadku jego ludzkiego towarzysza.

Podsumowując, pierwszy tom przygód pary niezwykłych detektywów jest przyjemną, ciepłą i przepełniona nierealnymi zdarzeniami powieścią na jeden wieczór. Nie zawiodą się amatorzy kotów, jednak z fanami kryminałów może być już gorzej. Książka skupia się bardziej na relacji kot-dziennikarz, niż na samych zbrodniach. Nie jestem przekonana czy sięgnę po 2 część przygód tego teamy, jednak polecam wszystkim, którzy szukają lekkiej, niezobowiązującej historii dla czystego relaksu.