Królestwo kanciarzy recenzja

Nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Czuję niedosyt, ale nie dlatego, że czegoś brakowało mi w książce. Po prostu tak przyzwyczaiłam się do bohaterów, że nie chciałam ich opuszczać. Sama nie wiem, czy bardziej podoba mi się pierwsza część czy druga, ale obie na pewno warto przeczytać. I wcale nie trzeba wcześniej znać Trylogii Griszy. Ja nie znałam i czułam się zagubiona tylko na początku Szóstki Wron. Przy Królestwie Kanciarzy bawiłam się świetnie. Po przekroczeniu połowy książki tak się wciągnęłam, że czytałam non stop. Leigh Bardugo zrobiła naprawdę świetną robotę. Co mi się podobało? Wszystko XD Ale przede wszystkim: -Bohaterowie Nie jest łatwo stworzyć tylu bohaterów pierwszoplanowych i nad tym zapanować. Bardugo udało się to świetnie. Każda postać ma swoją historię, swoje własne demony przeszłości i swoją własną ścieżkę rozwoju na przestrzeni dylogii. Jestem zachwycona tym jak sprawnie przechodziła z bohatera na bohatera w narracji i jak każdy z nich do końca pozostał charakterystyczny. -Fabuła O ile w Szóstce Wron parę rzeczy przewidziałam, tak tutaj miałam jeden wielki mindblow. Plot twist za plot twistem, stała akcja, ciągle coś się działo i do końca z zapartym tchem czekałam, czy historia dla wszystkich zakończy się dobrze. -Świat Cała mapa Ketterdamu, dzielnice, griszowie, no wszystko. Wszystko to było stworzone pięknie. Naprawde jestem pod wrażeniem. Co mi się nie podobało? -Naprawdę ciężko mi jest znaleźć coś, co by mi się nie spodobało. Może mam lekki niedosyt, bo chciałabym rozwinięcia wątku Wylana i jego mamy, Kaza i Inej, dalszych losów Niny. Ale poza tym właściwie nie mam do czego się przyczepić. Polecam całą dylogię. Na początku jest zagmatwana, ciężko się połapać w tych wszystkich imionach, nazwach itd, ale kiedy dochodzimy do połowy pierwszej części, potem leci już z górki i nie potrafimy się oderwać. Podobnie było z Królestwem Kanciarzy, początek nieco mi się dłużył, ale kiedy już zaczęła się akcja, to trwała aż do samego końca książki. Powiem wam, że czytając parę razy naszła mnie myśl “Kurcze, chciałabym to obejrzeć w kinie”. I mam szczerą nadzieję, że kiedyś dylogia zostanie zekranizowana, bo wiem, że na filmie bawiłabym się równie świetnie, jak podczas czytania.