Dobra Pani recenzja

O Mariannie Orańskiej pierwszy raz usłyszałam od znajomej, która poleciła mi zwiedzenie pałacu w Kamieńcu Ząbkowickim, co uczyniłam i jestem tym miejscem zachwycona. Zwiedzanie z przewodnikiem to prawdziwa, dwugodzinna uczta, podczas której poznajemy historię i genezę powstania tego miejsca. Żal jedynie tego, że wnętrza pałacu nie przetrwały do naszego czasu w stanie nienaruszonym, a marmur... nie zdradzę, co stało się z pałacowym marmurem i w jakim innym pałacu się teraz znajduje. Polecam wycieczkę do Kamieńca Ząbkowickiego.

Na powieść Sylwii Winnik nie trafiłabym, gdyby nie wspomniana wyprawa do perły Dolnego Śląska. Zaczęłam bowiem szukać informacji o niezwykle światłej, mądrej, dobrej i empatycznej kobiecie, jaką była królewna niderlandzka Marianna z dynastii Oranje-Nassau. Żyjąc w XIX w. zdecydowanie wyprzedzała swoją epokę, a wiedzą i zaradnością mogła zawstydzić niejednego ówczesnego mężczyznę. Miała zdolności ekonomiczne, koneserką sztuki, była społeczniczką, potrafiła zrozumieć tych, którzy stali na niższych szczeblach drabiny społecznej, buntowała się przeciwko sztywnym konwenansom, a także roli kobiety w małżeństwie, sprowadzającej się do tego, żeby rodzić dzieci oraz bycia towarem na matrymonialnym rynku, zwłaszcza w sferze arystokratycznej. Taki obraz Marianny Orańskiej wyłania się z powieści "Dobra Pani" Sylwii Winnik, napisanej rzetelnie, bez zbędnych upiększeń i dopowiedzeń. Styl "Dobrej Pani" wydaje mi się oszczędny, jakby surowy, wręcz reporterski. To jednak nie tak, że brak tu emocji - one są, a te na ostatnich kartach na pewno sprawią, że w oczach czytelników pojawią się łzy. Z uwagą i zainteresowaniem śledzimy życie Marianny od jej dzieciństwa po wiek dojrzały. Podziwiamy jej silną wolę, upartość w działaniu i bezkompromisowość, a także cierpliwość, z jaką znosiła przeciwności losu.

"Dobra Pani" Sylwii Winnik nie jest przesłodzoną biografią o pięknej i mądrej królewnie, lecz solidną powieścią opartą na życiu kobiety, którą warto poznać. Dla niektórych kobiet może stać się przykładem do działania oraz niepoddawania się kłodom rzucanym pod nogi. Tak wiele zrobiła dla Dolnego Śląska, tak wiele po niej pozostało... O jej niezwykłości niechaj świadczy motto, którym kierowała się w życiu: Nie przyszłam na świat, by żyć dzięki ludziom, ale by ludzie żyli dzięki mnie.