Recenzja książki Koronkowa robota

Byłam przekonana, że nikt nie odbierze Chrisowi Carterowi tytułu najbardziej krwawego pisarza kryminałów. Ilość bryzgającej krwi, dymiących jeszcze trzewi i rozczłonkowanych ciał ofiar wydawała mi się w jego powieściach przytłaczająca i w wielu miejscach przesadzona. Cykl z Robertem Hunterem balansuje pod tym względem na granicy dobrego smaku i tylko postać nietuzinkowego policjanta sprawia, że sięgam po te książki zanurzając się w świat niezdrowych fascynacji autora.

Okazuje się jednak, iż pozycja tego amerykańskiego autora jest poważnie zagrożona, bo przy takim poziomie makabry z jakim miałam do czynienia w trakcie lektury "Koronkowej roboty" Pierre'a Lemaitre'a powieści Chrisa Cartera wydają się być bajkami dla dzieci (taki w stylu braci Grimm).
Ten francuski pisarz funduje czytelnikom przegląd najbardziej okrutnych i wymyślnych zbrodni jakie kiedykolwiek znalazły się na kartach powieści bowiem jego bohater komisarz paryskiej policji Camille Verhoeven ściga seryjnego mordercę, który jest miłośnikiem kryminałów. Z pietyzmem i ogromną dbałością o szczegóły realizuje on poszczególne "inscenizacje" wodząc za nos śledczych. Zbrodnie te są jednak tylko preludium do krwawego finału, który na zawsze zmieni życie głównego bohatera.

To na osobie Camille'a Verhoeven'a koncentruje się uwaga czytelnika. Ten wybitnie uzdolniony policjant, którego mikry wzrost jest powodem wiecznych kompleksów staje do bezpośredniej konfrontacji z mordercą, który zawsze jest o dwa kroki przed nim.
Świetnie oddana jest w tej książce codzienna policyjna praca, którą można określić słowami: krew, pot i łzy, ciekawie opisani są poszczególni członkowi ekipy śledczej, ale rozczarował mnie język powieści. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia ale bardzo (bardzo!) ciężko czytało mi się tę książkę. Zabrakło płynności i spójności jeśli chodzi o styl. Zdania momentami były toporne, jakby pisarzowi (albo tłumaczowi) zabrakło weny i męczył się okrutnie aby tylko dokończyć rozdział.
Poza tym poziom makabry był dla mnie jednak zbyt duży. Już przy drugim morderstwie miałam mdłości a zakończenie sprawiło, iż przez kilka dni w ogóle nie wzięłam do ręki żadnej książki co zdarza mi się ekstremalnie rzadko. Moja wrażliwość została wystawiona na ciężką próbę której niestety nie udźwignęła.

To książka dla czytelników o mocnych nerwach, której bliżej do horroru niż kryminału. Mnie nie zachwyciła.