Kryształowe motyle recenzja

 Trzy kobiety całkowicie różniące się od siebie , prowadzące trzy różne tryby życia, lecz w jednej kwestii bardzo podobne do siebie. Wszystkie trzy przeżywają śmierć ukochanego dziecka. Poznają się zupełnie przypadkowo, prawdopodobnie dzięki forum internetowego. Jedna z nich postanawia zorganizować spotkanie. Już po pierwszym spotkaniu wiedzą, iż połączy ich relacja przyjacielska. Wraz z upływem czasu, spotkań jest coraz więcej. Wszystkie trzy - Anna, Elżbieta, Izabela nie mogą pogodzić się z utratą własnego dziecka. Przeżywają to wspólnie i próbują poukładać swój świat, który rozpadł się na milion kawałków. Czy im się to uda? Czy wszystkie wygrają walkę z depresją? Przeczytajcie koniecznie bo warto !!!
 
 Wszyscy jesteśmy jak marionetki w rękach szalonego Boga...

W książce na główny plan wysuwają się trzy bohaterki. Pierwszą z nich jest Anna, urzędniczka, która mieszka z matką. Ma siostrę - Agatę. Jak się dowiadujemy jej córka zmarła w wyniku anoreksji. Drugą z nich jest Elżbieta - matka nastoletniej córki i żona. Wraz z mężem prowadzi rodzinny biznes - zakład pogrzebowy. Przeżywa tragedię ponieważ ich nastoletni syn targnął się na własne życie. Trzecią bohaterką jest Izabela - młoda kobieta, właścicielka SPA, która straciła swoją trzyletnią córeczkę wskutek nieszczęśliwego wypadku. Za tę stratę obwinia własnego męża. Na pozór Izabela wydaje się najbardziej pogodzona z tą sytuacją, lecz jest to tylko twarda skorupa pod którą się skrywa.

Śmierć Justyny przeżyłam tyle razy i na tyle różnych sposobów, że czasem mi się wydaje, iż jestem na skraju obłędu.
 
 "Kryształowe motyle" to książka idealnie odzwierciedlająca współczesną rzeczywistość. Jest to historia pełna bólu i smutku, a niekiedy bardzo wzruszająca. Autorka poruszyła bardzo mocny, a zarazem trudny temat straty dziecka przez matkę. Kiedy umiera najbliższa osoba dla każdego jest to strata, więc ciężko jest mi sobie wyobrazić co muszą przeżywać matki gdy ich ukochane dziecko umiera. Pokazała czytelnikowi jaką trudną walkę muszą stoczyć ze sobą każdego dnia, aby móc funkcjonować w życiu. Wszystko w ich otoczeniu przypomina o dziecku i o tym co się stało.
 
 Katarzyna Misiołek stworzyła bardzo dobrą książkę psychologiczną. Dla wielu matek czytających, być może będzie ona ciężka, gdyż pokazuje najczarniejszy scenariusz, ale myślę też że uświadomi, że czasem praca i gonitwa dnia codziennego nie jest najważniejsza. Najważniejszy jest czas spędzony z rodziną na zabawie, rozmowach itd.
 
 Książkę czyta się jednym tchem. Polecam w 100%.
 Nie będziecie żałować czasu spędzonego z tą książką.
 
 Moja ocena: 9/10