Dziewczyny z Wołynia recenzja

Rzeź wołyńska jest coraz częściej poruszanym tematem w polskiej literaturze. Lepiej późno niź później. Niedługo ostatni naoczni świadkowie odejdą z tego świata. Tym lepiej, że autorka podjęła próbę dotarcia do żyjących jeszcze ofiar. Co istotne nie skupiła się tylko na Wołyniu, ale przedstawiła również relacje z przebiegu czystek w Małopolsce Wschodniej. Wydarzenia z tamtego rejonu wydają się ginąć w świadomości społecznej. Tym większy plus za odwołanie się do nich.

Zamiarem Anny Herbich było przedstawienie wydarzeń z perspektywy dziewcząt. Zabieg chyba nie do końca trafiony, bo bohaterki książki (z wyjątkiem jednej) w latach 1943-44 były kilkuletnimi dziewczynkami. Ma to wpływ na przekazane przez nie relacje. Nic dziwnego. Małe dziecko nie mogło zapamiętać tyle co dorosły człowiek. Z tego względu byłam nieco zawiedziona lekturą. Zabrakło mi przede wszystkim opisu jak życie na Wołyniu wyglądało przed ludobójstwem. Czy jakieś znaki wskazywały na to, co sąsiad w niedalekiej przyszłości zrobi krajanowi.

Niemniej jednak nie jestem rozczarowana opowieściami. Miałam tylko wrażenie, że są toporniej przedstawione niż choćby relacje uczestniczek powstania z innej książki autorki. Być może wynika to z faktu, że autorka od razu rzuciła na głęboką wodę, zaczynając relacje od opisu Rzezi.

Co do treści książki każdy Polak wie czego się spodziewać. Ludobójstwa dokonanego z zimną krwią. Mam wrażenie, że książki poruszające taką tematykę nie czyta się dla siebie, lecz dla ofiar.

Aby nie zostały zapomniane.