Kryptonim "Frankenstein" recenzja

O twórczości Przemysława Semczuka słyszałam dużo i to dużo dobrego. Po zapoznaniu się z książką "Kryptonim 'Frankenstein'" muszę przystać, że w tych zachwytach nie było przesady. Choć już na początku zostało podkreślone, że to fabularyzowany reportaż, to bije z niego prawda. Czułam się tak jakby autor zabrał mnie w podróż w czasie i przestrzeni, jakbym towarzyszyła Knychale w jego morderczej drodze. Wstrząsające, przerażające, przenikające do szpiku kości. I wydarzyło się naprawdę.

Joachim Knychała nie miał łatwego życia. Opuszczony przez ojca, wychowany przez babkę, która gardziła nim tylko dlatego, że miał polskie geny. Matka była ciągle w pracy, a gdy już wracała do domu, to i tak nie wierzyła w jego wyjaśnienia. Czy w jego dzieciństwie należy szukać odpowiedzi na pytanie, dlaczego zabijał? Nie wiem. I Przemysław Semczuk też tego nie wie. Nie gdyba, nie snuje teorii, nie próbuje dopasować niektórych elementów układanki na siłę. Po prostu dokumentuje, wykorzystuje akta, pamiętniki Knychały, rozmawia z uczestnikami tamtych wydarzeń. Dokładnie tak opracowanego materiału oczekuję, gdy siegam po reportaż. Chcę faktów, nie bajek. Ale pragnę też po lekturze się zatrzymać, zastanowić, przemyśleć... tym razem tych refleksji nie zabrało. Niektóre były absurdalne, jak choćby ta, że Knychała do samego końca miał pecha, bo nie zyskał takiej "sławy" jak Wampir z Zagłębia. Można zastanawiać się czy jego zbrodnie zainspirowały jakoś Joachima, powszechnie wiadomo, że uczestniczył w procesie Marchwickiego.

Wielu rzeczy nie dowiemy się już nigdy, ale to nie znaczy, że mamy przestać dociekać. Dzięki takim ludziom jak Przemysław Semczuk możemy sobie na to pozwolić, bo te rozważania są oparte na solidnych podstawach. Mam wrażenie, że autor odkrył w tej sprawie wszystko, co było do odkrycia, mimo że nie było to łatwe, choćby dlatego że niektóre tomy akt zaginęły.

Duże wrażenie zrobił też na mnie opis miejsc. Nie rozwleczony, ale rzeczowy i konkretny, sprawiający, że choć nigdy nie byłam na Śląsku, czułam się tam jak w domu. Autor nie tylko wybrał się tam, pisząc tę książkę, ale też studiował stare mapy, książki telefoniczne. Efekty tego można podziwiać w "Kryptonimie 'Frankenstein'".

Moje 9/10.