Maleńka recenzja

Anna H. Niemczynow zaczarowała mnie swoimi wcześniejszymi książkami, a dokładnie tymi, które oczywiście czytałam. Przepadłam w tej emocjonalności, pięknych historiach, barwnych postaciach.

Tym razem przeniosłam się do życia Zofii. To kobieta zbliżająca się do 40-tki. Ma za sobą nieudane małżeństwo, a w momencie gdy ją poznałam dochodziła do wniosku, że jej obecny związek pozostawia, delikatnie mówiąc, sporo do życzenia. Z pozoru idealny mąż jest dla niej powodem nieustannych frustracji. Postanawia skorzystać ze swoich oszczędności i wyjeżdża z córką w podróż do Stanów Zjednoczonych, tym samym spełnia jej marzenie na 18-te urodziny.

Trudna to była lektura, nieprzepracowane traumy z przeszłości bohaterki kładły się cieniem na życie nie tylko jej, ale również jej bliskich. Miałam nieustanne wrażenie, że większość sytuacji, które szarpały emocjonalnie Zofią, była jej projekcją. Patrzyła na świat przez bardzo ciemne okulary, nie dostrzegała tego co dobre, a podbijała w sobie to co było złe. Towarzyszyło jej nieustanne poczucie krzywdy. Zdumiewała mnie ta niechęć do każdego słowa męża i jednoczesne łykanie jak czapla wszystkiego co wypływało z ust Oliwiera. Nasuwało mi się tu powiedzenie, że u sąsiada zawsze trawa bardziej zielona. Nie potrafiłam zrozumieć tego, że nie dostrzega iż jeśli wszystko według ciebie dzieje się źle to pora przyjrzeć się sobie. Wściekałam się patrząc jak pielęgnuje swoje poczucie krzywdy i wiecznie użala się nad samą sobą. Tym samym budziła we mnie ogromne emocje.

Do tego relacja z jej córką. Gdyby nie to, że była mowa o 18-tych urodzinach tejże drugoplanowej bohaterki, to byłabym pewna, że chodzi o kilkuletnią dziewczynkę. Zofia, która emocjonalnie sama pozostała dzieckiem, dokładnie tak traktowała tą dorastającą kobietę. Osłoniła ją kloszem i miłością, a jednocześnie uwięziła w dzieciństwie.

Książka niewątpliwie wzbudziła we mnie wiele emocji, ale nie koniecznie takich na jakie liczyłam. Nie potrafię jej ocenić gwiazdkami. Dlaczego? Ponieważ z jednej strony jest niewątpliwie doskonałe pióro Autorki, a z drugiej? Niedosyt w przedstawieniu postaci męża, być może zamierzony, ale był on dość ważną postacią w tej książce. Dziwny zabieg z Oliwierem, który z kulturalnego adoratora staje się wręcz psychopatą, a jednocześnie osobą w depresji, coś mi tu zgrzyta. Do tego sama Zofia, która jest niby wycofana, stonowana, a jednocześnie rzuca przedmiotami. Może to dlatego, że nie widzi jej wtedy nikt poza domownikami, a utrzymywanie pozorów przed ludźmi, według moich odczuć było dla niej ważne.

Podsumowując, nie polubiłam się z tą historią, ale dała mi sporo emocji. A gwiazdki są tylko dlatego, że inaczej nie mogłam wrzucić recenzji