Recenzja książki Strażniczka Słońca

Gdy przeczytałam rozmowę głównej bohaterki Lili z jej dziadkiem, przed jej wyprawą, już wiedziałam kto jest Strażniczką Słońca. Choć żadne z nich wprost tego nie powiedziało, a do końca historii zostało jeszcze 70 stron, ja czułam przeszywającą i lekko paraliżującą pewność. ☀️

Do tego fragmentu wszystko jest zagadką. Czytasz i co chwila stawiasz nowe pytania. O co tu chodzi? Co to za dziwny i tajemniczy świat? Czemu wiecznie pada? Dlaczego dziadek zabrania wchodzić do szklarni? Dokąd prowadzi mroczna ścieżka w lesie? Gdzie jest słońce? A gdy je w końcu odnajdujesz, to dlaczego właśnie tu? Kim jest chłopiec i jaką odebra rolę w całej historii.

Pytanie goni pytanie, a historia nie zwalnia tępa, wręcz przeciwnie im bardziej w las tym coraz więcej wątków splata się ze sobą.

Może ktoś z Was, kto czytał tą powieść domyślił się wcześniej, jednak dla mnie kluczowym był rozdział 17, w którym wszystkie elementy układanki zaczęły składać się w jedną całość. To co jednak odkrywasz nie napawa radością. Jest do bólu prawdziwe. Smutne. Przerażające. Mimo to czuję i rozumiem Strażniczkę Słońca. Wiem czemu tak postąpiła i dlaczego pękło jej serce. 🖤

Ta historia ma jednak szczęśliwe zakończenie. Bo po nawet największej ulewie wychodzi w końcu słońce. Po zimie przychodzi wiosna, a serce które wydawało się martwe, odżywa. 💚

Jest nadzieja... Zmianie ulegnie nie tylko pogoda, ale i relacje międzyludzkie i samo życie, które ponownie nabieże barw.

Więcej nie zdradzę. Musicie sami przeżyć tą opowieść. Gwarantuję, że zostanie w Was na długo.

Pięknym dopełnieniem książki są boate w kolory i faktury ilustracje Lisy Aisato. To mini arcydzieła sztuki, które z powodzeniem mogłyby funkcjonować jako obrazy. Ilustracje są takie ja ta historia, nasączone słońcem lub przemoczone deszczem. Patrząc na nie czuje się nastrój i temperaturę, która na nich panuje. To ogromny dar móc z taką umiejetnością operować kolorem.

Autorka powieści Maja Lunde operuje piórem, jak mało kto. Choć nie znam jej wszystkich dzieł, po każdym kolejnym mam ochote na więcej i więcej...