Recenzja książki Miłość w zamkniętej kopercie

„Czasem to co jest trudne, jest również najwłaściwsze”.

Moja miłość do książek Vi Kelland i Penelope Ward, czy to pisanych solo, czy w duecie nie jest niczym nowym. Wiadomo – książki są różne, od bardzo dobrych po prostu fajne, jednak akurat ja, jeszcze nigdy się na nich nie zawiodłam, więc tym bardziej byłam ciekawa, co takiego znajdę na kartkach powieści „Miłość w zamkniętej kopercie”

Do tej pory, moją ulubioną książką obu pań były „Zgryźliwe wiadomości” i czas przyznać, że znalazłam książkę, która okazała się po prostu lepsza!

Już dawno nie miałam tak, że z jednej strony chciałam poznać zakończenie, a z drugiej tak cholernie się go bałam. Ta historia poniekąd jest zwyczajna – ot, mała dziewczynka piszę list do mikołaja, który trafia do redakcji gazety, w której dział poświęcony życzeniom świątecznym prowadzi Sadie. I może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby ten list nie został wysłany na kilka miesięcy przed świętami, a mała Birdie nie okazała się tak mądra małą dziewczynką, która nie powinna tracić mamy, będąc małym dzieckiem.

Sadie nie mogła zostawić. Pragnęła pomóc dziewczynce, która tak bardzo przypominała ją samą.
Tak też zaczęła się ta historia. Były życzenia, były prezenty, później niespodziewanie pojawił się też tato Bridie – Sebastian. I choć chciałabym napisać coś więcej, to nie zrobię tego, bo by tą historię zrozumieć i pokochać trzeba ja przeżyć samemu.

***

Zawsze podziwiałam w autorkach to, że pisząc swoje powieści, nie bały się zahaczać o trudne tematy. Tym razem też było ich kilka. Niemniej nie brakowało tu również humoru, ale przede wszystkim niezwykle ciepłej i rodzinnej atmosfery. Cała ta historia, która zaczęła się od listu do świętego mikołaja, była piękną przygodą, z jaką musieli się zmierzyć bohaterowie. Nie było możliwości, by nie poczuć do nich sympatii. Nawet początkowo pełen rezerwy Sebastian miał ta drugą stronę, którą miał zarezerwowaną dla bliskich.

„Miłość w zamkniętej kopercie” okazała się tym, czego mi było trzeba. Ta piękna, życiowa, odrobinę magiczna historia sprawiała, że na mojej twarzy gościł uśmiech, ale też popłynęło trochę łez. To jedna z tych książek, których się nie zapomina i jestem pewna, że będę chciała jeszcze do niej wrócić.

Całym serduszkiem POLECAM!