Recenzja książki Ballada o lutniku

„Był ostatnio jakiś ożywiony. Wyciągał po kolei narzędzia ze skrzyni, gładził je, oglądał w zamyśleniu i mamrotał po czesku. Prosił, abym mu podał deski – drewno ze Szpindlerowego Młyna i drewno z Mittenwaldu. Uważnie rozwijałem je z wełnianej szmatki, przynosiłem mu, idąc na palcach, tak jak się nosi coś bardzo cennego i kruchego, i siadałem przy nim”.

Chciałoby się napisać … za górami, za lasami, pośrodku polany stała chatka, w której mieszkał dobry i biedny staruszek. Jednak nie mogę tak zacząć, choć częściowo jest to prawda. Georg Hening jest biedny, ale tylko z powodu braku pieniędzy i najbliższych, którzy odeszli z tego świata i tylko czasem go odwiedzają, aby przyśpieszyć zakończenie jego ziemskiej wędrówki. Jego największym zaś skarbem jest pasja. Miłość do pracy, którą wykonywał całe życie. Nasz bohater był mistrzem w robieniu skrzypiec. W momencie, kiedy Wiktor spotyka go po raz pierwszy jest w pełni sił, rozkwita, ma wielu uczniów i poważanie w społeczeństwie. Kiedy chłopiec wraca do niego po kilku latach Georg jest sam. Jednak pomimo trudnych warunków, w jakich przyszło mu żyć jego podejście do otoczenia i zamiłowanie do tworzenia nie zgasły. Czytając „Balladę” ma się wrażenie, że to przepiękna baśń a wszystko dobrze się skończy. Zakończenie musicie poznać sami czytając tę pozycję, bo naprawdę warta jest poświęcenia jej odrobiny ze swojego czasu. Dla mnie postać lutnika jest wzorem do naśladowania. Samotność ani przeciwności losu nie są w stanie go zmienić ani pokonać. Jest twórcą pełnym pasji, nie zadowala się półśrodkami. To co wyjdzie spod jego rąk ma być idealne i dedykowane konkretnej osobie. To jest właśnie to coś co odróżnia geniuszy od rzemieślników. W żadnym wypadku nie mam zamiaru krytykować rzemieślników, bo sama trochę się za takiego uważam. Dość jednak dywagacji, czas powrócić do opowieści. Całą uwagę skupiłam na Georgu, ale przecież młody Wiktor też ma swoje do przepracowania. Nie rozumiany przez rówieśników zaprzyjaźnia się ze starym lutnikiem. Relacja ta prowadzi do tego, że autor wcześnie wchodzi w dorosłość poznając smak prawdziwego życia. W„Posłowiu” tłumaczka przyznaje się, ze czytała książkę kilka razy i za każdym razem odczuła inne emocje. Za mną pierwszy raz, ale na pewno nie ostatni.