Morderstwo w zaułku recenzja

Dzisiaj czeka nas spotkanie z niekwestionowaną królową kryminałów. Agata Christie każdą
swoją książką udowadnia, że w pełni na ten tytuł zasłużyła, nawet zbiorami opowiadań. Przed wami "Morderstwo w zaułku".

Zbiór zawiera cztery historie, w których główną rolę odgrywa uwielbiany przez wiele osób, w tym mnie, detektyw Herkules Poirot. Opowiadań jest cztery, więc na tyle niedużo, że mogę pokrótce opisać fabułę każdego z nich.
"Morderstwo w zaułku" rozgrywa się w dniu Guya Fawkase. Huk fajerwerków jest tak donośny, że nikt nie dosłyszałby dźwięku strzału. Faktycznie, dnia następnego panna Barbara Allen zostaje znaleziona martwa w swoim zamkniętym od wewnątrz pokoju. Wszystko wskazuje na samobójstwo, ale... czy na pewno?
Kolejna jest "Niewiarygodna kradzież". Lord Mayfield jest ministrem do spraw uzbrojenia. Ma zamiar na gorącym uczynku przyłapać kobietę, która podejrzewana jest o szpiegostwo. Niestety wszystko bierze w łeb, a plany najnowszego bombowca rozpływają się w powietrzu. Jeden z gości musiał je sobie przywłaszczyć, tylko który?
Trzecie z opowiadań, najbardziej intrygujące nosi tytuł "Lustro Nieboszczyka". Pewnego
dnia Herkules Poirot otrzymuje list od bardzo ekscentrycznego barona. Rzeczony zdaje się
twierdzić, że coś mu zagraża i wręcz rozkazuje detektywowi przyjechać. Zainteresowany sprawą faktycznie przybywa na miejsce, ale wtedy baron, zamknięty w swoim gabinecie, był już martwy. Samobójstwo, czy morderstwo? Kto miałby zabić? Żona? Córka? A może lokaj?
W "Trójkącie na Rodos" mamy przysłowiowy miłosny trójkąt, a że konstrukcja tego opowiadania jest prosta jak budowa cepa, to nie będę go przybliżać bardziej.

Fabuła opisana, więc zajmę się teraz rzeczami istotniejszymi. Mamy tutaj Agatę Christie razem z jej największym atutem, czyli wyjątkową trudnością odgadnięcia mordercy, motywu, czy też przebiegu zdarzeń. Sprawiło mi to niekłamaną przyjemność. Jak już wspomniałam największe wrażenie zrobiło na mnie "Lustro Nieboszczyka". Spodziewałam się każdego zakończenia poza tym jakie było prawdziwe. Zawodem był natomiast "Trójkąt na Rodos". Opowiadanie było krótkie, a intryga niezbyt zawiła.

Książkę przeczytałam w mgnieniu oka, dzięki przystępnemu językowi, jakim posługiwała się pani Christie. Była to bardzo miła lektura, ale niektórym mogą przeszkadzać częste wtrącenia w języku francuskim, które odsyłają na dół strony, w celu sprawdzenia znaczenia. Dla mnie akurat to dodatkowy plus, ponieważ uczę się tego języka, ale inni mogą poczuć się odrywani od lektury.

Podsumowując, mamy tutaj wszystko czego potrzeba w dobrym kryminale: detektywa, którego da się lubić, ciekawą i trudną do rozwikłania intrygę oraz język, nie wołający o pomstę do nieba. Polecam zarówno miłośnikom kryminałów, jak i osobom nie do końca do tego gatunku przekonanym, chociaż tym ostatnim odradzam lekturę ostatniego opowiadania w zbiorze.