Nie ufam już nikomu recenzja

Dzisiaj książka, na którą czekałam od bardzo dawna. I na której ponownie się nie zawiodłam. Chodzi oczywiście o „Nie ufam już nikomu” Klaudii Muniak, która swoją premierę miała 29.07 bieżącego roku. Jest on kolejnym thrillerem medycznym i widać w nim, że autorka rozwija swój warsztat, bo wciągnęła mnie ona bardziej niż „Psychopata”, jej pierwsze dzieło.

W książce poznajemy dramatyczną historię Igi, młodej matki kilkutygodniowego Joachima. Jest również pierwszą na świecie osobą z wczepionym chipem regulującym podawanie jej leków niezbędnych do prawidłowej jej egzystencji. Niestety, podejrzewana u niej depresja poporodowa nie ułatwia jej panowania nad własną psychiką- pojawiają się kolejne niepokojące symptomy takie, jak halucynacje i zaniki pamięci. Wkrótce odkrywa niepokojące ślady przemocy psychicznej na ciele swojego dziecka. Od tej pory nie jest ona niczego pewna. Komu może zaufać? Co jest prawdą, a co jedynie wytworem wyobraźni? Czy osoby jej bliskie mają rzeczywiście czyste intencje?

Książkę tę oceniałam z perspektywy „Psychopaty” i traktowałam ją bardziej jako thriller psychologiczny. Muszę wam przyznać się, że się nie zawiodłam Niepokojące obrazy psychiki Igi, bojącej się każdego kroku, rozchwianej emocjonalnie i niepewnej swoich czynów poruszył mnie do głębi i oddziaływał na wyobraźnię. Niemal czułam ten sam lęk, co ona. Warto również dodać, że nie tylko historia Igi jest tutaj poruszająca-rozdziały, gdzie wydarzenia przedstawione są z perspektywy Marty, jej przyjaciółki, również ukazują obraz kobiety z wielką traumą i rozchwianą psychiką. Chociaż już mniej więcej w połowie książki wiedziałam, kto tak naprawdę szkodzi głównej bohaterce, to z niecierpliwością oczekiwałam zakończenia. Jednak nie sądziłam, że ostatnia stronica zaskoczy mnie tak niebywale! A i przed tym niesamowitym zakończeniem wiele plot twistów powodowało we mnie szok i niedowierzanie. Polecam serdecznie, Pani Muniak pobawiła się z moimi emocjami i spowodowała, że tak, jak z „Psychopatą”, tak i tej książki nie zapomnę tak łatwo! I uwaga! mały spoiler: scena samodzielnego wyciągania chipu z ręki spowodowała wywrócenie mojego żołądka do góry nogami i odłożeniem jej na parę dobrych chwil-tak dobrze napisanej, krwawej sceny jeszcze w życiu nie czytałam ;)

Za możliwość przeczytania bardzo serdecznie dziękuję Wydawnictwu Kobiece!