Nic o mnie nie wiesz recenzja

Kolejny zaskakujący thriller, który wdzięcznie poleca autor sławetnej „Kobiety w oknie”. De facto Finn poleca dużo, ale czy nie poleca czasem wszystkiego, co ma okładkę i kilakset stron oraz nosi miano thrillera? Sprawdźmy, czy można iść za głosem „polecajki”, która wieści: „Czyta się z zapartym tchem. Mistrzowska półka”. A no, może i się czyta, ale na efekt „wow” trzeba sporo poczekać i jeśli trafi na niecierpliwego czytelnika – ten może odpuścić wcześniej, więc ogromnego ryzyka podjęli się autorzy, którzy poprzez ten debiut kryją się za wspólnym pseudonimem.
Paul i Rebecca kryją się za fasadą idealnego małżeństwa – sami wręcz ulegli manii tuszowania osobistych problemów względem siebie udają, że w relacji nie ma żadnych problemów. Kobieta ukrywa silną lekomanię, mężczyzna sili się na krycie wyskoków w bok, ale kryje przed żoną coś więcej.
Jak na thriller przystało mamy kłamstwa, tajemnice, pozornie dobre małżeństwo z ogromnym stażem wspólnie spędzonych lat, mamy morderstwo, zemstę i kogoś, kto namiesza w małżeństwie Campbellów tak mocno, że chyba bardziej już się nie da.
Do momentu, kiedy nie doczytałam, że zasadniczo książkę pisały dwie osoby, sądziłam, że dziwny chwyt zastosował autor leniwie prowadząc początkową fabułę: było statecznie, wiało nudą, nie działo się raczej nic, co wybiega poza standardową nicość i realia wieloletniego małżeństwa, któremu brak polotu i początkowego wigoru. Momentami było dziwnie, a wręcz odniosłam wrażenie, że nieco zaburza się czas, w jakim toczą się poszczególne wątki – tak, jakby dany autor sam się pogubił, a w efekcie końcowym wmanewrował w tą jedną wielką niewiadomą niczego nieświadomego czytelnika. W połowie „Nic o mnie nie wiesz” akcja zgrabnie się rozkręca, a wystarcza do tego zaledwie jedna noc i jeden nieproszony gość. Zmieniamy stosunek do bohaterów, podejrzewamy, jakie może być zakończenie, brakujące elementy systematycznie wskakują na swoje miejsce, a wręcz nasuwa się pytanie, czemu tak szybko widzimy odkryte karty i uzyskujemy odpowiedzi na dręczące nas pytania? Dlatego, że końcowa scena, finał, nieprzewidywalny zwrot jest tak zaskakujący, iż wątpię, by ktokolwiek mógł go przewidzieć, natomiast wcześniejsze poniekąd wyjaśnienie całej zagadki interpretuję jako uśpienie czujności niczego nieświadomego czytelnika. Za to ukłony, ale czy dlatego warto czytać niemal połowę książki bez zbytniego polotu i wciągającej akcji…? Nie wiem.
W ogólnym rozrachunku oceniam książkę pozytywnie – wciąga, roztacza aurę tajemnicy, dopieszcza ego fanów domestic noir, natomiast nie można bać się powiedzieć wprost: „mogło być jeszcze lepiej”.