Żadanica recenzja

Katarzyna Puzyńska powraca po raz uwaga... czternasty z historią bohaterów, których wielu z nas czytelników zdążyło polubić i z niecierpliwością oczekujemy kolejnej i kolejnej części serii o Lipowie.
Nadchodzi zatem pytanie "Czy jest możliwe, aby przez 14 tomów pisać we wciągający i zaskakujący sposób?". Muszę przyznać, że jestem na "czytelniczym rozdrożu". Z jednej strony oczekiwałam na nową część bardzo długo i jest to jedna z moich ulubionych polskich serii, od której nie sposób się oderwać, zaś z drugiej miałam ochotę zapytać "Co tu się od (lipowo) liło?"
"Żadanica" to "laleczka tworzona ze szmatek, mająca przynieść szczęście i spełniać życzenia, w przeciwieństwie do laleczek voodoo nie może posiadać oczu, ani nie można jej zszyć, aby nie zranić losu". To także tytuł książki, który podzielił fanów twórczości Pani Puzyńskiej na dwa obozy: pierwszy z nich zastanawia się : "Czy autorka pisze już kolejną część? Bo ja muszę wiedzieć co dalej", drugi zaś odwołuje się do zdania z posłowia "ta część nie miała nigdy powstać" i żałują, że tak się nie stało.
Ja znajduję się gdzieś tak pośrodku. Gdy widzę okładkę nowej części na sklepowych półkach, czuję ciepło w okolicach serca i mam ochotę ją przeczytać natychmiast, lecz gdy mam już ją w swoich rękach to okazuje się, że mój pierwszy zapał nieco słabnie.
Oczywiście dalej uwielbiam Klementynę Kopp i policjantów z Lipowa, lecz życie uczuciowe bohaterów zaczyna przypominać "Modę na sukces" co nie do końca mi pasuje. Jeśli zaś chodzi konkretnie o najnowszą część to w mojej opinii autorka "odleciała", w niektórych momentach za bardzo. Zwłaszcza przy wywoływaniu duchów. Owszem emocje były, czułam "gęsią skórkę", więc klimat też był jak najbardziej adekwatny, lecz pewne sytuacje w fabule były tak nierealistyczne, że to aż bolało, a zakończenie zaskakujące to fakt, ale nie wiem czy o takie zaskoczenie chodziło. Do tego rozmiar książki. Myślę, że przydałoby się te kilkadziesiąt dodatkowych stron, ponieważ najważniejsze wydarzenia z fabuły działy się za szybko, a te mniej istotne rozciągały się niemiłosiernie.
Na moją końcową ocenę 6,5/10 składają się takie aspekty jak: sentyment, klimat, i niektórzy bohaterowie pomijając ich życie uczuciowe. Miałam nadzieję na coś rewelacyjnego, a dostałam kontynuację serii, której mogę wiele zarzucić.

Podsumowując: Jeśli jesteście fanami twórczości autorki, a zwłaszcza serii o Lipowie i wiecie czego można się spodziewać, to sięgajcie śmiało. Nie odradzam, ani wyjątkowo nie polecam. Najlepiej sprawdźcie sami.