Złamane dusze recenzja

 BARRONS, VERMONT – 1950 rok
Nikt nie wierzy w duchy, prawda? Ale jak wyjaśnić, coś, co widzisz na własne oczy? Myślisz, że to szaleństwo, bagatelizujesz sprawę, chociaż jesteś przerażony, do momentu, kiedy odkrywasz, że nie jesteś z tym wszystkim sam.
W żeńskiej szkole z internatem temat „ducha Mary Hand” jest często omawiany. Za murami Idlewild Hall uczą się i próbują przetrwać dzieci, którymi nikt nie chciał się zająć; dziewczynki, których synonimem było słowo kłopoty.
Pewnego dnia opowieść o duchu Mary Hand nie będzie jedyną opowieścią o zmarłej, pewnego dnia zaginie bez śladu 15-letnia dziewczynka. Policja zbagatelizuje tę sprawę; ale jest ktoś, kto zrobi wszystko, by poznać prawdę.

BARRONS, VERMONT – 2014 rok
To miejsce, to zapomniane przez Boga miejsce – to tu wszystko się zaczęło, cały koszmar, który załamał twoją rodzinę. Miejsce, w którym odnaleziono zwłoki twojej ukochanej siostrzyczki…. mija dwadzieścia lat, ale to wydaje się tak niedawno.
Dziennikarka Fiona Sheridan nigdy nie pogodziła się z tragiczną śmiercią starszej siostry, pomimo, iż morderca odsiaduje wyrok w więzieniu. Wiadomość, że dawno zamknięta szkoła z internatem ma zostać odnowiona, doszczętnie ją szokuje. W pobliży ruin, tej dawno zamkniętej szkoły z internatem odnaleziono 20-letnią Deb. Fiona uznaje, że to dobry pomysł na artykuł; wkrótce natrafia na ślad zaginionej dziewczyny.


Przyznam, że już dawno tak długo nie czekałam na książkę, jeśli w ogóle. Od dawna miałam na nią chrapkę, i tylko z „cieknącą ślinką” czytałam opinie moich znajomych i innych użytkowników serwisu. Napaliłam się jak idiotka, wiedziałam, że to historia, którą pokocham.
Przyznam, że nie od pierwszego rozdziału się wciągnęłam. Rozwydrzone smarkule w żeńskiej szkole i upierdliwa dziennikarka. Ale czym dłużej czytałam, czym byłam dalej, tym potrafiłam wykrzesać z siebie więcej empatii. Z wypiekami na twarzy, czytałam historie życia czwórki przyjaciółek i innych mieszkanek Idlewild Hall.
Byłam bliska łez, wgłębiając się we wspomnienia pewnej Francuzki; ten wątek uważam za jak najbardziej trafiony! Byłam też bliska apopleksji, czytając o duchach; do samego końca nie wiedziałam czy autorka nas nie wkręca.
Historia jest świetnie napisana, zaś rodzinna tragedia Fiony została idealnie wplątana w wydarzenia z lat pięćdziesiątych. Całkowicie zostałam urzeczona, powieść jest niezwykle emocjonująca – i to jest jej zaleta. Do tego zestawienia dochodzi zagadka zniknięcia nastolatki i historia ducha pewnej dziewczyny, by zatytułować ją – „Łaaaał!”.